Portal powoływał się na informację od redaktora Roberta Walenciaka, który miał rozmawiać telefonicznie z żoną zmarłego profesora.
Niedługo po opublikowaniu tej informacji głos w sprawie zabrali przedstawiciele Sejmu i Senatu.
twittertwitter
Karol Modzelewski zmarł 28 kwietnia w wieku 81 lat.
Prof. Modzelewski był historykiem, mediewistą. W czasach PRL był jednym z liderów opozycji demokratycznej, wielokrotnie więzionym. Urodził się jako Cyryl Budniewicz w 1937 roku w Moskwie, w okresie apogeum wielkiej czystki. Jego ojciec wkrótce po narodzinach syna został aresztowany i skazany na osiem lat łagru. Jego matka, Natalia Wilder w 1939 r. związała się z polskim działaczem komunistycznym Zygmuntem Modzelewskim, późniejszym ministrem spraw zagranicznym PRL. W 1945 roku Karol Modzelewski przyjechał z rodzicami do Polski i dopiero wówczas zaczął się uczyć języka polskiego.
Prof. Modzelewski w 1954 roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1957 roku wstąpił do PZPR, ale w 1964 roku był wraz z Jackiem Kuroniem autorem "Listu otwartego do partii", krytykującego linię polityczną PZPR za odejście od ideałów socjalizmu. Skazano go za to na karę 3,5 roku pozbawienia wolności. Niedługo później brał udział w wydarzeniach marca 1968, za co w 1969 roku ponownie został skazany na karę 3,5 roku pozbawienia wolności. W 1974 roku uzyskał stopień naukowy doktora, a cztery lata później się habilitował.
W 1980 roku wstąpił do NSZZ „Solidarność” i był autorem pomysłu przyjęcia przez związek terminu „Solidarność”. Od listopada 1980 roku do kwietnia 1981 roku był pierwszym rzecznik prasowy NSZZ "Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został zatrzymany 13 grudnia 1981 r. celem internowania. We wrześniu 1982 r. aresztowano go, zarzucając mu próbę obalenia ustroju PRL. Wyszedł jako jeden z ostatnich w 1984 r. na mocy amnestii. W 1989 roku powrócił do pracy naukowej. W 1990 r. otrzymał tytuł naukowy profesora. Do 1992 r. pracował w Instytucie Historii PAN.
W okresie 1989–1991 sprawował mandat senatora I kadencji. Został wybrany w województwie wrocławskim z ramienia Komitetu Obywatelskiego. Na początku lat 90. współtworzył Solidarność Pracy, następnie Unię Pracy. Był jej honorowym przewodniczącym. Z członkostwa w partii zrezygnował w 1995 roku.
Zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 11 listopada 1990 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 2 marca 1998 wraz z Jackiem Kuroniem został odznaczony Orderem Orła Białego. Był też kawalerem francuskiej Legii Honorowej.