Koronawirus: Lekarstwo gorsze od zarazy?

Gospodarka Kenii napędzana jest turystyką i związanymi z nią branżami hotelarską i gastronomiczną. W tym roku turyści nie przylecieli, restauracje pozostają zamknięte, szkoły są nieczynne od marca i pozostaną takowe do stycznia. Zawody powiązane z tymi sektorami gospodarczymi straciły na dobre swe dotychczasowe źródła utrzymania.

Jak donosi ks. Pierre Champroux z misji Św. Krzyża w Lavington, na obrzeżach stolicy Kenii, dla tych „nowych” najuboższych organizowane są obecnie regularne dystrybucje żywności. Francuski misjonarz dodaje, że w kraju, który był już jednym z najbardziej dotkniętych w Afryce plagą slumsów, utrata zarobków powoduje niepłacenie czynszów, a w konsekwencji bezwzględne wyrzucanie rodzin – nierzadko samotnych matek z dziećmi – z wynajmowanych mieszkań. Dodał, że wobec braku skutecznej pomocy ze strony państwa, oprócz cotygodniowej dystrybucji jedzenia misja Św. Krzyża stara się opłacić potrzebującym czynsz (ok. 50 € miesięcznie), co jest możliwe jedynie dzięki wsparciu darczyńców zza granicy, o które przy okazji poprosił rodaków z Francji.

W kwietniu br. eksperci Światowego Programu Żywieniowego ONZ alarmowali, że w związku z koronawirusem w krótkim czasie „biblijny głód” może dotknąć na świecie aż 130 milionów ludzi. Jak donoszą wiarygodni świadkowie, nędza, bezdomność i głód rzeczywiście pojawiają się w kolejnych zakątkach Afryki. O czym wrażliwa lewica – wielkodusznie zajęta domniemanymi plagami rasizmu i homofobii na Zachodzie, tudzież priorytetem „praw” zwierząt – milczy. Po światowej histerii mającej rzekomo ratować życie ludzkie, na placu boju wśród najbardziej potrzebujących pozostali cisi misjonarze. Podczas gdy postępowcy wyją z zadowolenia na widok zrzucanych z piedestału i profanowanych pomników franciszkanina Junipera Serry, Apostoła Kalifornii, jego duchowi spadkobiercy (w tym biali, heteroseksualni Europejczycy) ratują bez rozgłosu od nędzy w Afryce. Black lives matter… Really?

Wojtek Golonka