Adam Stefan Sapieha urodził się 150 lat temu, 14 maja 1867 r. w Krasiczynie. Biskup, a następnie arcybiskup krakowski, a u schyłku życia kardynał, nie był ani wybitnym intelektualistą katolickim, ani cenionym teologiem, ani złotoustym kaznodzieją. Miał jednak bystry intelekt, uwielbiał książkowe lektury. Przeszedł do historii nie tylko polskiego Kościoła, lecz także narodu – a te dwie historie są ze sobą splecione – dzięki sile charakteru i godności. Był obok Lwa Sapiehy, hetmana i kanclerza wielkiego litewskiego – najwybitniejszym przedstawicielem rodu. (...)
We wrześniu 1939 r. wraz z rządem i prezydentem opuścił ziemie Rzeczypospolitej także prymas August Hlond, głowa Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce. Nie powinien był tego zrobić. Szczęściem pozostał w Polsce abp Adam Stefan Sapieha, choć także jego nakłaniano, by udał się na emigrację. To właśnie on stał się powszechnie uznawanym najwyższym autorytetem w Polsce okupowanej przez Niemców. Nie wydał – w przeciwieństwie do kilku biskupów na terenie Generalnego Gubernatorstwa – listów wzywających wiernych do zachowania spokoju i podporządkowania się zarządzeniom okupacyjnych władz. Sapieha nie sądził, by gwałtowne reakcje Polaków wobec niemieckiego panowania były pożądane. Nie wzywał do posłuszeństwa, ale nie zamierzał milczeć w sprawie brutalnej, terrorystycznej polityki Niemców wobec Polaków i Kościoła.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.