Wielką Sobotę rozpoczyna tradycyjne święcenie pokarmów na wielkanocny stół, w tym chleba – na pamiątkę chleba, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni, mięsa – na pamiątkę baranka paschalnego oraz jajek – symbolizujących nowe życie. Tego dnia wierni często odwiedzają też różne kościoły, oglądający Groby Pańskie.
Symbolicznie ten dzień to moment wyciszenia i zadumy nad zstąpieniem Jezusa do piekła, ale także przypomnienia postawy Maryi, która nie straciła wiary w Boga, nawet po śmierci Jezusa, przed jego zmartwychwstaniem.
Polski obyczaj nakazuje, aby przed umieszczonym w świątyni grobem Chrystusa do zmroku czuwała warta – najczęściej są to ministranci, bądź harcerze. Przez cały dzień nie są odprawiane msze święte, nie jest również udzielana Komunia Święta. Po zachodzie słońca, w kościele rozpoczyna się liturgia Wigilii Paschalnej, czyli początek świętowania Wielkanocy.
Wieczorem Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do tabernakulum, a umieszczana w niektórych grobach figura Chrystusa zdjętego z krzyża przykrywana jest białym płótnem, obok pojawia się posąg Chrystusa zmartwychwstałego. Uroczystości odbywają się przy zgaszonym świetle. Przed kościołem rozpalane jest ognisko, a kapłan ubrany w białe szaty dokonuje poświęcenia ognia, od którego ksiądz zapala Paschał – święcę symbolizujący światło Chrystusa, przejście z mroku do jasności, ze śmierci do życia. Świeca w uroczystej procesji zostaje wniesiona do kościoła i umieszczona w honorowym miejscu, a wierni zapalają od niego swoje świece.
Następnie kapłan kontynuuje obrządek Wigilii Paschalnej. Liturgia słowa Wigilii Paschalnej jest wyjątkowo rozbudowana. W pełnej wersji składa się ona z dziewięciu czytań, przeplatanych psalmami i modlitwą. Uroczystość kończy się procesją rezurekcyjną. Msza Wigilii Paschalnej jest już częścią obchodów Niedzieli Wielkanocnej.