Charles Bronson – wielka kariera okupiona ciężką pracą

Charles Bronson urodził się jako Charles Buchinsky 3 listopada 1921 roku w Ehrenfeld w Pensylwanii. Jego ojciec był tatarem, z pochodzenia Litwinem pochodzącym z Druskienik. Rodzice matki Mary (z domu Valinsky) także pochodzili w Litwy. W szkole Charles musiał wielokrotnie się tłumaczyć, skąd pochodzi, gdyż wszyscy wciąż mylili Litwę z Rosją.

Rodzice mieli 15 dzieci. Nie powodziło im się najlepiej, lecz prawdziwa katastrofa nastąpiła w chwili śmierci ojca Charlesa, gdy ten miał zaledwie 10 lat. Sytuacja materialna rodziny była bardzo zła. W Stanach Zjednoczonych szalał wówczas kryzys gospodarczy, który dodatkowo pogarszał warunki życia setek tysięcy rodzin. Charles musiał nosić ubrania po siostrach, gdyż matki nie było stać na zakup nowych. Wkrótce 11-letni Charles musiał podjąć pracę, zatrudniając się w kopalni. Czas dzielił pomiędzy kopalnię i szkołę.

W 1943 roku Charles Bronson wstąpił do amerykańskiej armii i trafił do Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych. Od 1945 roku służył jako strzelec pokładowy na bombowcach B-29 stacjonujących na Pacyfiku (Guam). Za swoją postawę i poświęcenie na rzecz ojczyzny (w czasie walk był ranny), został po wojnie odznaczony orderem Purpurowego Serca.

Po zakończeniu II wojny światowej wrócił do pracy w kopalni. Później pracował jeszcze jako kierowca, a także został bokserem. Pod koniec lat 40. Charles Bronson zaczął uczęszczać na lekcje aktorstwa do Pasadena Community Playhouse.

W 1951 roku zagrał w pierwszym filmie „Jesteś teraz w marynarce” z Garym Cooperem w roli głównej (niewymieniony w czołówce), a także (jako Charles Buchinsky) w filmie „Pat and Mike” ze Spencerem Tracy i Katharine Hepburn. Wtedy właśnie Charles Buchinsky zmienił nazwisko na Bronson. Uważał, że tuż po wojnie niebezpieczne mieć rosyjskobrzmiące nazwisko. Miał rację, gdyż w Stanach Zjednoczonych rozpoczęło się „polowanie na czarownice”, czyli gorączkowe tropienie wszystkich, którzy mogliby mieć jakiś związek ze Związkiem Sowieckim. Poszukiwania ewentualnych agentów Moskwy przybierały czasem dość histeryczna formę.

Sukces odniósł dzięki rolom „twardzieli”, na początku w westernach. Często grał także Polaków. Najbardziej zapamiętane role Charlesa Bronsona to między innymi „Siedmiu wspaniałych” z 1960 roku w reżyserii Johna Sturgesa, w którym zagrali, obok Bronsona, Yul Brynner i Steve McQueen. Później była „Wielka ucieczka” - dramat o II wojnie światowej z roku 1963, ponownie w reżyserii Johna Sturgesa i znów z McQueenem w roli głównej. Kolejne wielkie sukcesy Bronsona to „Parszywa dwunastka” z 1967 roku, czyli kolejna opowieść z czasów II wojny, a także „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” – określany jako „spaghetti western” w reżyserii Sergio Leone, w którym zagrali także Henry Fonda i Claudia Cardinale

Charles Bronson stał się słynny w Europie jako „Il Bruto” – Brzydki. Jego charakterystyczna, określana jako kamienna, twarz, stała się jego znakiem rozpoznawczym. Kolejny etap w jego karierze aktorskiej przyniosły lata 70. W thrillerze akcji „Życzenie śmierci” z 1974 roku Bronson zagrał nowojorskiego architekta Paula Kerseya, który stał się samotnym mścicielem, kiedy przestępcy zaatakowali jego żonę i córkę. Film był krytykowany za sceny przemocy, lecz odniósł duży sukces i doczekał się aż czterech kontynuacji.

Charles Bronson pojawiał się na wielkim ekranie jeszcze przez kolejnych 20 lat, lecz następne filmy nie odnosiły już tak wielkich sukcesów. Pod koniec życia Bronson zaczął chorować na chorobę Alzheimera (niektóre źródła tego nie potwierdzają). Zmarł w wieku 81 lat, 30 sierpnia 2003 roku w szpitalu Cedars-Sinai Medical Center w Los Angeles z powodu choroby płuc. Został pochowany na cmentarzu Brownsville w West Windsor w stanie Vermont.

Czytaj też:
Sharon Tate i historia pewnych drzwi. Morderstwo żony Polańskiego wstrząsa do dzisiajCzytaj też:
Filmowy symbol wszechczasów. Tajemnicza śmierć Marilyn MonroeCzytaj też:
Judy Garland: narkotyki i wymuszenia. Skrywane oblicze złotej ery Hollywood