Papuga narodów

Określenie „snob” („osoba bezkrytycznie naśladująca sposób bycia przyjęty w grupie społecznej, która jej imponuje” – jak definiuje słownik) wzięło się z dawnych brytyjskich rejestrów szkolnych. Na elitarnych uczelniach, gdy wskutek postępujących zmian społecznych zaczęto dopuszczać do nich dzieci bogatych kupców, fabrykantów i innych burżujów, umieszczano w papierach przy ich nazwiskach adnotację „s.nob”, co było skrótem od „sine nobilitas”, czyli nieszlachcic. Widocznie nieszlacheckie dzieci tak bardzo starały się udawać swoich nobilitowanych rówieśników i tak bardzo stały się przez to obiektem drwin, że skrót stał się określeniem pejoratywnym.

W istocie – cóż śmieszniejszego od człowieka nieudolnie starającego się naśladować kogoś w swym przekonaniu lepszego? Powtarzającego cudze gesty, naśladującego zachowania, „małpującego je”, a zupełnie nierozumiejącego, skąd się one wzięły i co znaczą.

Moim zdaniem jest tylko jedna rzecz od takiego człowieka śmieszniejsza: zachowujący się w taki sposób naród. Czyli niestety współcześni Polacy – a może raczej, że użyję tego słowa, polactwo.

Polactwo czuje się gorsze, prowincjonalne, bezwartościowe wręcz – a jednocześnie imponuje mu strasznie Zachód. Małpuje go więc z efektem strasznie śmiesznym. I, co najistotniejsze, ośmiesza się w ten sposób wcale niewyszydzany przez tzw. elity prosty Polak, który nosi wąsy i zakłada sandały na skarpety, co zdaniem elit ma być strasznie obciachowe i śmieszne. Ośmieszają się owe elity właśnie, małpując wariactwa Zachodu, którymi ten leczy się ze swych historycznych zaszłości.

W jednej z ulubionych książek mojej młodości, trylogii Jamesa Jonesa o losach amerykańskich żołnierzy na Pacyfiku, bohater przeżywa straszne katusze, bo odkrywa, że rajcuje go sprawianie partnerkom przyjemności ustami. Przez co czuje się nie tylko zboczeńcem, ale też staje przestępcą. Nie wierzycie? Sam nie wierzyłem, ale sprawdziłem. Do dziś seks oralny jest w 38 amerykańskich stanach przestępstwem, choć dziś pewnie już żadna kobieta nie korzysta z tego prawa, jak kiedyś, by wsadzić faceta do mamra. Przy okazji dowiedziałem się, że do połowy lat 70. nie można było kupić na większości obszaru w USA prezerwatywy bez wylegitymowania się farmaceucie, że jest się żonatym.

Cóż, przecież mówimy o kraju założonym przez purytanów. W tych samych latach 70. w Wielkiej Brytanii homoseksualizm był wciąż przestępstwem karanym z mocy kodeksu karnego (u nas już kodeks międzywojenny był od tego paragrafu wolny). A w protestanckich landach Niemiec do tychże lat 70. wynajęcie mieszkanie parze niemającej ślubu groziło karą za kuplerstwo, czyli ułatwianie nierządu.

Oglądając cioty z piórami w zadku, wypinające się na różnych „paradach równości”, słuchając o kolejnych idiotyzmach wymuszanych przez homolobby i feministki, nie rozumie Polak, że to po prostu odbicie wajchy po wiktorianizmie, purytanizmie i wojnach religijnych. Zachód miota się po prostu od ściany do ściany pomiędzy protestanckim rygoryzmem a nurzaniem się w rozpuście. A my, dziedzice kraju, w którym kwitła przez wieki tolerancja, obsesje obyczajowe zawsze łagodziła świadomość, że wszystko da się jakoś wyspowiadać, i nie do wyobrażenia była historia w rodzaju „Szkarłatnej litery”, zamiast traktować wariatów z należnym pobłażaniem, małpujemy wariactwa w przekonaniu, że robi to z zakompleksionych czarnuchów nastojaszczą Europę.

No – nie wszyscy, oczywiście. Na szczęście.