98 lat temu pierwsi polscy stróże prawa, wypowiadając słowa „Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu na powierzonem mi stanowisku pożytek Państwa Polskiego oraz dobro publiczne mieć zawsze przed oczyma; Władzy zwierzchniej Państwa Polskiego wierności dochować; wszystkich obywateli kraju w równem mając zachowaniu, przepisów prawa strzec pilnie, obowiązki swoje spełniać gorliwie i sumiennie, rozkazy przełożonych wykonać dokładnie, tajemnicy urzędowej dochować. Tak mi Panie Boże dopomóż", wstępowali w szeregi Policji Państwowej.
Ustawę powołującą nową jednolitą w skali kraju formację policyjną Sejm RP przyjął 24 lipca 1919 r., nadając jej nazwę Policja Państwowa. W pierwotnej fazie prac ustawowych formacja policyjna miała nosić nazwę Straż Bezpieczeństwa. Z chwilą wejścia w życie ustawy o Policji Państwowej formalnie przestały istnieć dotychczas działające formacje porządku publicznego, takie jak: milicje ludowe, policje komunalne, milicje obywatelskie, komitety obywatelskie, miejskie straże obywatelskie, żandarmerie krajowe, straże kolejowe, straże rzeczne.
Nowa formacja, zgodnie z zapisem ustawowym, była organem wykonawczym władz państwowych oraz samorządowych odpowiedzialnych za ochronę bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego. „Policja Państwowa jest organem wykonawczym władz państwowych i samorządowych i ma za zadanie ochronę bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego” - stanowił art. 1 ustawy. Wdrażanie nowej organizacji Policji Państwowej trwało przez kilka lat.