Skrzydła Dedala to nowa nagroda, przyznawana przez BN autorom książek, które cechują "walory poznawcze, niekonwencjonalność sądów, opinii, odwaga i precyzja myśli oraz piękno słowa". Ma ona nawiązywać do idei Nagrody im. Andrzeja Kijowskiego, przyznawanej w latach 1985-1989 przez Komitet Kultury Niezależnej, a następnie w latach 1995-2008 przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu i w latach 2010-2012 przez Bibliotekę Narodową.
Wyróżnienie to ma być przyznawane corocznie pisarzom za książkę lub całokształt twórczości w dziedzinie literatury pięknej, ze szczególnym uwzględnieniem prozy, krytyki literackiej, artystycznej, historii oraz szeroko rozumianej problematyki społecznej.
Pierwszy laureat Nagrody Skrzydła Dedala, Przemysław Dakowicz (ur. w 1977 r.) jest poetą, eseistą, krytykiem literackim i historykiem literatury, współpracuje z dwumiesięcznikiem literackim "Topos". Wydał sześć tomów poetyckich, m.in. "Place zabaw ostatecznych" (2011), "Teorię wiersza polskiego" (2013), "Łączkę" (2013) i "Boże klauny" (2014). Jest też autorem książek historycznoliterackich, takich jak "Helikon i okolice. Notatki o poezji współczesnej" (2008), "Lecz ty spomnisz, wnuku. Recepcja Norwida w latach 1939-1956. Rzecz o ludziach, książkach i historii" (2011), "Obcowanie. Manifesty i eseje"(2014), "Poeta (bez)religijny. O twórczości Tadeusza Różewicza" (2015), a także "Przeklęte continuum. Notatnik smoleński" (2014).
"Podjęta przez obu okupantów - niemieckiego i sowieckiego - próba dekonstrukcji polskości w jej dotychczasowym kształcie była operacją wieloetapową i wielowymiarową. (…) W książce tej przedstawione zostały wybrane aspekty wstępnego stadium społeczno-kulturowej inżynierii, której poddano polską wspólnotę. (…) Kim i jacy bylibyśmy, gdyby pozwolono nam żyć długo i szczęśliwie? Czym różnimy się od tamtych potencjalnych nas - rzuceni w inne miejsca, wzrastający w innym krajobrazie… Kim jesteśmy? My - uciekinierzy, wygnańcy, przesiedleńcy. Jak brzmi morał naszej ciemnej baśni?" - pisze Dakowicz na temat swojej książki "Afazja polska". Opisuje w niej m.in. historię zburzonych miast - Warszawy i Lublina, wyrwę w polskiej świadomości, jaką spowodowało odłączenie Lwowa i Wilna, wspomina okolicznościach śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza, Józefa Czechowicza i Stefana Starzyńskiego.