Kruchy włoski system bankowy po histerycznej reakcji giełd na Brexit znalazł się w najgłębszym kryzysie po wojnie. Ekonomiści biją na alarm. Włosi już znaleźli winnych: wspólna waluta i Niemcy.
Gdy Brytyjczycy opowiedzieli się za wyjściem z Unii, wartość akcji włoskich banków – i tak systematycznie malejąca od początku kryzysu finansowego (2008) – nagle spadła o 33 proc., a trzeciego banku Italii, najstarszego na świecie Monte dei Paschi di Siena (MPS), aż o 50 proc. Nie tylko Włosi jak ścięcia oczekiwali ogłoszenia wyników tzw.testów obciążeniowych, czyli symulacji, która bada odporność systemów bankowych różnych krajów oraz konkretnych banków na sytuację kryzysową. Wiadomo bowiem, że w strefie euro z różnych przyczyn najsłabszym ogniwem są właśnie banki Italii. Jeśli zgodnie z oczekiwaniami stress test wypadłby fatalnie, to pociągnęłoby to za sobą dalszy spadek akcji włoskich banków, dalszy odpływ inwestorów, akcjonariuszy i klientów. Niezdany test mógłby także spowodować obniżenie ratingu Włoch, a w konsekwencji wzrost kosztów obsługi ogromnego długu publicznego (2,242 mld euro, 137 proc. PKB).
To z kolei pociągnęłoby w przepaść kulejącą włoską gospodarkę, produkcję, handel, usługi, potężny rynek nieruchomo- ści etc., bo itak w tej chwili trudno osiągalny oraz kosztujący majątek kredyt stałby się marzeniem ściętej głowy. A jeśli upadną system bankowy i gospodarka Italii, trzecia pod względem wielkości w strefie euro, to konsekwencje nie tylko dla Eurogrupy, lecz także dla całej Unii będą katastrofalne. Na razie włoski rząd, Unia i europejscy politycy nadrabiają miną, ale z wypowiedzi ekspertów i lektury ekonomicznych stron europejskiej prasy wynika, że za sprawą Italii Unia może otrzymać cios, przy któ- rym Brexit będzie się jawił jako niewinny żart brytyjskich ekscentryków. Na dodatek włoskie prawicowe media rozpoczęły kampanię na rzecz referendum w sprawie powrotu do lira i opuszczenia Unii. (...)