Der Leyen w składzie porcelany

Powiem, że choć się tego spodziewałem, nie spodziewałem się tak szybko. Sądziłem, że otwarte postawienie przez jakiegoś wybitnego przedstawiciela eurokracji sprawy – zagłosujecie jak wam każemy, albo szlaban na kasę, i wuj tam z konwencjami, paragrafami i innym takim unijnym „imposybilizmem” – nastąpi, ale dopiero przed wyborami w Polsce. Tymczasem pani przewodniczącej der Leyen nerwy puściły dużo wcześniej, przed wyborami we Włoszech.

Może to szczęście w nieszczęściu, że na czele Komisji Europejskiej postawiono osobę tak mierną – kariera wspomnianej pani to przecież dobry materiał na serial satyryczny o europejskim bizancjum, tyleż w swym oderwaniu od realnego życia groźnym, co groteskowym. Przypomina nieco jedną z opowieści Wiktora Suworowa z życia Armii Czerwonej, tę o oficerze-pijaku, którego, żeby pozbyć się go z jednostki, wydelegowano na jakiś tam kurs, tam też szybko mieli go dosyć i wydelegowali na jeszcze inny kurs, i ostatecznie przygłup-pijaczyna wrócił do jednostki, która się go pozbyła, ale jako jej nowy dowódca (polecam, nawiasem mówiąc, ponowną lekturę „Żołnierzy Wolności”, bardzo pomaga to zrozumieć mechanizm sukcesów „specjalnej operacji wojskowej”).