Ks. Isakowicz-Zaleski: Unia ma dziś wymiar antychrześcijański

Gdy wstępowaliśmy do Unii Europejskiej powszechne było twierdzenie, że Polska ma tchnąć we Wspólnotę nowego ducha, dzięki nam ta Unia ma na nowo stać się chrześcijańska. Czy równe piętnaście lat po akcesji nie odnosi ksiądz wrażenia, że poszło to raczej w drugą stronę?

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski: Przede wszystkim pamiętam słowa św. Jana Pawła II, jeszcze sprzed referendum akcesyjnego. Papież mówił „Od Unii Lubelskiej do Unii Europejskiej”. Wypowiedź ta była zachętą dla polskiego społeczeństwa, by nie bało się wejścia w te struktury. Piętnaście lat po przystąpieniu do Unii, osobiście mam względem naszego członkostwa mieszane odczucia.

Dlaczego?

Z jednej strony powstanie Unii Europejskiej jest rzeczą bardzo pozytywną. Z drugiej strony Unia staje się coraz bardziej lewicowa i co gorsza nietolerancyjna wobec niepoprawnych poglądów. Gdyby współpraca w ramach Wspólnoty opierała się na kwestiach tylko ekonomicznych, bezpieczeństwie, czy sprawach politycznych, to jeszcze byłoby do zaakceptowania. Tu jednak coraz mocniej wchodzi ideologia. To jest już tak szeroka gama wszelakich zakazów i nakazów, że otwartym jest pytanie, jak daleko w tym się Unia posunie. Oczywiście pozytywy, jak możliwość współpracy, troska o wspólne bezpieczeństwo są nie do przecenienia. Ale ideologia jest nie do przyjęcia. Mówiąc w skrócie – Unia jako szeroka współpraca ekonomiczna, gospodarcza – tak. Jako ideologia – absolutnie nie!

A czy nie jest troszeczkę tak, że za lewicowy skręt w Unii Europejskiej odpowiada odejście od korzeni formacji tzw. prawicowych, chadeckich, które zatraciły swój charakter, czy polityczna poprawność oraz kryzys w samym Kościele katolickim?

Ta ideologia, która dominuje dziś w Unii Europejskiej jest wręcz antychrześcijańska. I partie, które mają co prawda w swych nazwach słowo „chrześcijańska”, z chrześcijaństwem nie mają nic wspólnego. A największym złem jest „poprawność polityczna”. Trudno jest zdefiniować pewne zjawiska, gdy o pewnych rzeczach w ogóle nie można mówić. Byłem dwa tygodnie we Francji, gdzie spędzałem święta z tamtejszymi chrześcijanami. Oni mówią wprost, że ta polityka jest wyraźnie dyskryminacyjna wobec chrześcijan.

W czym to się przejawia?

W tym, że do wszelkich form chrześcijańskiej aktywności religijnej podchodzi się tam wrogo. Modlić na ulicy bez przeszkód mogą się muzułmanie. A chrześcijanom utrudnia się nawet prowadzenie procesji. Jest ukuty termin „mowa nienawiści”, za którym kryje się po prostu cenzura. Znajomy ksiądz miał wygłosić wykład na katolickim uniwersytecie. Rektor uczelni powiedział, że może powiedzieć wszystko. Pod warunkiem, że nie naruszy „politycznej poprawności”. Gdy ów kapłan zapytał się, co jest naruszeniem owej poprawności, otrzymał listę. I ku swojemu zaskoczeniu uznał, że to gorsza cenzura, niż w Polsce za komuny. W katolickim uniwersytecie!

Skoro o Francji. W Wielkim Tygodniu wszystkimi chyba wstrząsnął pożar katedry Notre Dame w Paryżu. Niektórzy dopatrywali się w tym symbolu…

Ja katedrę Notre Dame podziwiałem dosłownie na kilka godzin przed tym tragicznym wydarzeniem, byłem tam. Dla mnie symbolicznym obrazkiem jest widok modlących się Francuzów. To w Paryżu bardzo rzadki widok, bo ja ktoś się tam modli, to raczej muzułmanie. Ale też rzecz bardzo charakterystyczna – modlą się tradycjonaliści. Albo lefebryści, nie uznający papieża, albo przedstawiciele uznającego papieża, bardzo konserwatywnego Bractwa Św. Piotra. Co ciekawe – powołania kapłańskie na Zachodzie to w większości właśnie tradycjonaliści. „Zwyczajne” seminaria świecą wręcz pustkami. Od lat kraje zachodnie ewangelizują kapłani spoza ich granic. Za pontyfikatu św. Jana Pawła II byli to często Polacy. A dziś księża z trzeciego świata. I właśnie katoliccy kapłani z zewnątrz i tradycjonaliści są w Europie nadzieją na powrót do tradycyjnych wartości.