Traktatowe mechanizmy UE (np. weto) są tak samo dostępne dla wszystkich państw członkowskich, bez względu na bilans płatniczy. A akurat Holandia, raj podatkowy która rok w rok wyprowadza ze Wspólnoty miliardy euro, jest ostatnim przykładem, na który ktokolwiek powinien się powoływać jak wzór do naśladowania.
Mam wrażenie, że dyskusja, którą prowadzimy w Polsce od lat wokół naszej roli w Unii, rozpostarta jest zbyt często między dwa ekstrema. Jednym z nich jest Polexit bez żadnej sensownej alternatywy, drugim uległość wobec Zachodu, która nie pozwala widzieć we Francji czy Niemczech pragmatycznych realizatorów własnych interesów, uznając, że „kto płaci, ten wymaga". Kto płaci, ten może forsować Nord Stream 2 wbrew bezpieczeństwu energetycznemu Europy Środkowo-Wschodniej? Kto płaci, ten może przepychać prawo o pracownikach delegowanych, które likwiduje konkurencyjność naszych kierowców na wspólnym rynku? Kto płaci, ten ma większy mandat do korzystania z mechanizmów, które obowiązują wszystkie państwa Unii?
Polska już w przyszłej wieloletniej perspektywie finansowej, czyli od 2027 roku, również będzie płatnikiem netto. Nie przybędzie nam, ani nie ubędzie z tego tytułu praw. I raz jeszcze - rację ma lewicowiec, który widzi więcej niż wielu polskich liberałów; w polityce ważny jest realizm. Traci go PiS, traci coraz większa część opozycji. Dlatego możemy w Unii coraz mniej, bo gramy jak zespół, którego zawodnicy sami podstawiają sobie nogi na boisku.
Czytaj też:
Gasiuk-Pihowicz naprawdę to napisała. "Holandia płaci, więc wymaga"
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.