Prof. Zygmunt Bauman urodził się w 1925 roku w Poznaniu w rodzinie polskich Żydów. Po rozpoczęciu II wojny światowej, wraz z rodzicami zbiegł do Związku Radzieckiego gdzie wstąpił do Komsomołu i rozpoczął studia na uniwersytecie w Niżnym Nowogrodzie. Następnie studiował w Akademii Nauk Społecznych i Politycznych, a także na Uniwersytecie Warszawskim. Studia filozoficzne ukończył w 1954 r., a zaledwie sześć lat później otrzymał tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie socjologii. Na kanwie wydarzeń marca 1968 r. został wydalony z Polski, skąd wyjechał do Izraela, a następnie do Wielkiej Brytanii.
Zmarły socjolog był twórcą koncepcji postmodernizmu oraz koncepcji płynnej nowoczesności. Do jego najwybitniejszych dzieł zalicza się m.in. „Etyka ponowoczesna”, „Postnowoczesność jako źródło cierpień” oraz „Kultura jako praxis”.
Walka z bronią w ręku przeciwko Żołnierzom Wyklętym
W okresie służby wojskowej, Zygmunt Bauman szkolił żołnierzy komunistycznego Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, specjalnej formacji podległej ministrowi bezpieczeństwa publicznego. Jak wynika z dokumentów IPN, mjr Zygmunt Bauman dowodził oddziałem, który wyłapywał Żołnierzy Wyklętych. Historyk dr Piotr Gontarczyk podaje, że Bauman za swoją działalność z bronią w ręku otrzymał od władz Krzyż Walecznych. „Jako szef Wydziału Polityczno-Wychowawczego (…) bierze udział w walce z bandami. Przez 20 dni dowodził grupą, która wyróżniła się schwytaniem wielkiej ilości bandytów. Odznaczony Krzyżem Walecznych” – czytamy we wniosku o awans dla Baumana, pochodzącym z 1950 roku.
Bauman oficerem komunistycznych organów bezpieczeństwa
Warto dodać, że Zygmunt Bauman był w latach 1945-1953 oficerem komunistycznych organów bezpieczeństwa. Pełnił funkcję dowódcy 5. Samodzielnego Batalionu Ochrony Korpusu ds. polityczno-wychowawczych. Następnie awansował na szefa oddziału II Zarządu Politycznego.