(…) Merkel i Steinmeier przejęli niemal cały ciężar europejskiej polityki wobec Rosji i Ukrainy. Momentem kulminacyjnym była wizyta Angeli Merkel w Kijowie. Bardziej symboliczna niż merytoryczna, lecz będąca jeszcze jednym dowodem na odchodzenie Niemiec od osławionej „kultury wstrzemięźliwości” („Enthaltungskultur”).
Tak jakby pani kanclerz wzięła sobie do serca wezwanie Radosława Sikorskiego, który bardziej obawiał się bierności Niemiec niż ich większego zaangażowania na arenie międzynarodowej. Republika Federalna nie jest już bierna ani wstrzemięźliwa. Jednak Merkel i Steinmeier rozpędzili się tak bardzo, że faktycznie „zaanektowali” unijną politykę zagraniczną. Duet ten rozstrzyga dziś, jakie sankcje zostaną nałożone na Rosję i jak silne będą naciski na prezydenta Poroszenkę, by zgodził się na ustępstwa. To Niemcy tak naprawdę decydują dziś, czy Francja będzie mogła sprzedać Rosjanom swoje mistrale, czy też nie. Jeśli powstanie jakikolwiek realny plan pokojowy dla wschodniej Ukrainy, to bez wątpienia zostanie on wymyślony i spisany w Berlinie.
Ta dominacja przekłada się także na inne obszary polityki zagranicznej (…)