Łatwo się przywileje rozdaje, zwłaszcza gdy krucho z wyobraźnią, że przywileje jednych to zobowiązanie do płaceni za nie dla drugich. Oraz że przywileje łatwo przyznać, a znacznie trudniej je odebrać, gdy już kasy państwa, czyli podatników składających się na jej zawartość, nie stać na dalsze ich fundowanie.
Czy ktoś jeszcze pamięta, że wiele lat temu, u początków III RP, politycy zafundowali rolnikom (za pieniądze nierolników) przywilej niepłacenia przez nich podatku dochodowego PIT? I tak już zostało, bo jakoś do dziś nikt nie ma odwagi nawet wspomnieć o tym, że także wobec tego prawa – o podatku dochodowym – wszyscy obywatele RP powinni być równi, niezależnie od tego, czy żyją na wsi, czy w mieście. Stąd miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, dekada za dekadą mieszkańcy miast – niczym niewolnicy – płacą podatek dochodowy za siebie i za mieszkańców wsi. Nie tylko zresztą podatek dochodowy, bo także – niemal w całości – składają się na ich emerytury i opiekę medyczną.
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.