Rozbiory, które naznaczyły nas na stulecia traumą i których cień wisi nad Polską od wieków, również wydawały się współczesnym czymś niewyobrażalnym. Nawet targowiczanie, zwracając się do patronki i gwarantki starodawnej polskiej wolności, carycy Rosji, o interwencję przeciwko „rozmontowaniu złotej wolności” i zamachowi stanu dokonanemu 3 maja, nie zdawali sobie w najmniejszym stopniu sprawy, że dają hasło do ostatecznego zniszczenia polskiej państwowości. Wierzyli, że dzięki międzynarodowej interwencji „znowu będzie tak, jak było”. (...)
Jeśli ktoś powie, że polityczne zacietrzewienie, krótkowzroczność i odwoływanie się do pomocy zagranicy (dziś, dzięki legendzie podziemnej Solidarności, łatwiejsze do rozgrzeszenia niż kiedykolwiek), to przecież nic nowego, będzie miał rację. Właściwie przecież od samego początku III Rzeczypospolitej, od zajadłego rzucenia się sobie do gardeł liderów „społecznej strony” Okrągłego Stołu, zapamiętanego jako „wojna na górze”, spory polityczne w Polsce mają temperaturę wojny domowej. Wzajemne wykluczenie, delegitymizacja władzy, jeśli nie jest ona sprawowana przez „naszych”, akceptowanie wyroków demokracji tylko wtedy, gdy wypadają po myśli własnej koterii, a wszystko to w atmosferze uświęcenia walki o władzę jako starcia etycznego, moralnego, o najwyższe wartości – to przecież nasza polska codzienność. (...)