Do historii polsko-żydowskiej, a także stosunków pomiędzy judaizmem a Kościołem katolickim, przylgnęła etykieta: „Tematy trudne”. Kto chce, niech ją stosuje – ale trzeba pamiętać, że trudność nie leży tu w dotarciu do materiałów źródłowych, w ich ogarnięciu czy konieczności zmierzenia się z licznymi, sprzecznymi interpretacjami. Trudna jest sama decyzja sięgnięcia po ten temat. Na to trzeba się po prostu odważyć. Chyba że chce się powielać obowiązującą „hagadę” i tym samym korzystać ze swoistego „imprimatur” środowisk, którym dominująca dziś w większości krajów zachodnich lewica powierzyła zarządzanie światem akademickim, kulturą i mediami.
(...)
Zmiana zaczęła się od roku 1968, od lewackiej rewolty, która przeszła przez uniwersytety, redakcje i parlamenty, pod hasłem zniszczenia wszystkich tradycyjnych wartości cywilizacji Zachodu – religii, patriotyzmu, rodziny itd. Ta rewolucyjna fala szybko uświadomiła sobie, że spychana dotąd na margines historii II wojny światowej zagłada europejskich Żydów jest dla niej, jeśli tylko należycie ją wykorzysta, fantastycznym darem od losu. Trzeba tylko w budowanej nowej narracji opisującej świat po pierwsze – umieścić Holokaust w centrum całej historii, po drugie – uczynić go oczywistym skutkiem wszystkich wspomnianych wartości. Wpoić „nowemu człowiekowi” wychowywanemu zgodnie z lewicowymi założeniami, że to wiara w Chrystusa i miłość do ojczyzny, które przez wieki uchodziły za cnoty, doprowadziły do antysemityzmu, nienawiści i w efekcie największej zbrodni w dziejach.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.