(…) Pilch to pisarz wytrawny i cwany, więc swoje elukubracje, niezborne kawałki o miłości sześćdziesięcioparolatka do młodszej o dwa pokolenia warszawskiej kurewki opatruje bezpiecznikami, że niby to wszystko ironiczne, że wszystko trzeba brać w cudzysłów, że to nie on, że – cóż za wyświechtany chwyt, tak, tak, jasne: ironia – to rękopis znaleziony w bucie. Ale przecież sprawa jest smutna.
Dla czytelników zła książka pisarza uchodzącego za wybitnego to świetna okazja nie tylko do zweryfikowania swych mniemań na temat tego przecenianego, a mocno banalnego twórcy, lecz także przyjrzenia się mechanizmom promocyjnym, które chłam wynoszą na piedestał, które korzystając ze sprytnych chwytów krytycznych, tworzą pozór życia intelektualnego, które służą wmówieniu czytającej publiczności, że oto akt lektury staje się czymś głębokim i wzbogacającym. (…)