Oni, podobnie jak my, skwapliwie wykorzystali swoją szansę po wstąpieniu w szeregi Wspólnoty: wyszli z międzynarodowej izolacji z epoki Franco, zmodernizowali się, wzbogacili, ale sukcesywnie od paru lat na własnej skórze przekonują się, co to znaczy zrujnować kraj, stając się państwem członkowskim posłusznym dyktatowi hegemona z Brukseli. W rozmowach zasypują mnie faktami, które pokazują kompletne bankructwo państwa, którego elity wywodzące się z lewicy i centro-prawicy uznały swoje poddaństwo i podporządkowanie interesom osi Paryż-Berlin. Czują się skrzywdzeni i oszukani, tym bardziej, że aspirowali do ścisłego kręgu państw-liderów w Europie, a stali się poniekąd kolonią eksploatowaną przez elity globalistów.
W prasie hiszpańskiej, choć oczywiście tej po prawej stronie, rośnie gorycz z uczestniczenia w projekcie, który już dawno odebrał Hiszpanom suwerenność, zniszczył przemysł, rolnictwo i odebrał bezpieczeństwo w miastach i na ulicach. Prasa mainstreamowa, hiszpańska, tak samo jak polska - nie dopuszcza nawet do debaty o ewentualnym opuszczeniu struktur UE, bo to temat tabu. Obowiązuje niekwestionowana, przewodnia rola UE w budowaniu postępu i pokoju pod dyktando europejskiej socjaldemokracji oraz nakaz wieczystej przyjaźni ze Związkiem Socjalistycznych Państw Członkowskich. Poza tym, jak zwykle mamy się zgodzić na to, że będziemy pić szampana ale ustami naszego hegemona w Berlinie. Nastawmy więc zegarek i sprawdźmy za ile lat, my osiągniemy tak fatalne wskaźniki jak Hiszpania ma obecnie.