Michael J. Fox był dla nas w latach 80. XX stulecia kimś więcej niż tylko niesłychanie popularnym, charyzmatycznym aktorem i gwiazdą jednej z najlepszych serii filmów fantastycznych wszech czasów. Był symbolem, zwłaszcza dla mojego pokolenia, urodzonego w Polsce okupowanej przez Sowietów i pokracznie nazwanej „Rzecząpospolitą Ludową”. Symbolem młodości z kraju, który jest wolny i który jest wzorem dla całego świata. Z Ameryki. Patrzyliśmy w ekran, widząc kraj deskorolek, coca-coli, chłopaków jeżdżących własnymi samochodami, dziewczyn ubranych w ciuchy może normalne dla licealistek z Hill Valley w Kalifornii, ale stanowiące obiekt marzeń licealistek znad Odry i Wisły. W tej krainie wszystko było możliwe, nawet to, że siwy sąsiad trzyma w garażu wehikuł czasu.
Jeszcze ważniejszy był sam Marty McFly, główny bohater filmów Roberta Zemeckisa z serii „Powrót do przyszłości”. Przypomnijcie sobie: wyalienowany, osobny, dziś powiedzielibyśmy – geek; dziewczyny się z niego podśmiewają, szkolne osiłki chcą sprać skórę, rodzice nie zawsze rozumieją. A mimo to udaje mu się przeżyć przygody większe niż życie. Jakże musiała przemawiać taka figura
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.