Widok z dołu

Jeden mieszka przy ulicy Szewczenki, drugi przy ulicy Lenina. Jednego odwiedzają czasem ukraińscy żołnierze, drugiego – tzw. separatyści. Kłócą się, ale gadają ze sobą, bo tylko oni zostali, bo ktoś musiał, ot przyjaciele i wrogowie, którzy żyć bez siebie nie mogą. Zostali, bo „wgryźli się w te swoje gospodarstwa bardziej niż pies w ulubioną kość”. A strach? Siergiejowi „od czasu wybuchu wojny już się nie zdarzało bać o swoje życie. Zdarzało mu się raczej czegoś nie zrozumieć albo nagle zobojętnieć na wszystko, co go otaczało. Jakby wszelkie uczucia się ulotniły oprócz jednego – poczucia odpowiedzialności”.