Przed drugą wojną światową obaj moi dziadkowie zostali bogatymi ludźmi według kapitalistycznego modelu „z pucybuta milionerem”. A po wojnie nastał komunizm i każdy z nich został z milionera pucybutem.
Przedwojenny kapitalizm to była dla nich szansa. Był kryzys, ciężko, ogromna liczba ludzi w głębokiej biedzie, a bieda to jest doskonała okazja, by zostać bogaczem. Z tym że musi to być bieda w prawdziwym kapitalizmie bez zasiłków. Bieda w kapitalizmie dopinguje i głód dopinguje, bo kapitalizm jednocześnie daje perspektywę rozwoju. Ta perspektywa nie musi być w zasięgu ręki; nawet lepiej, gdy nie jest, bo gdy jest zbyt łatwo, to ludzi rozleniwia i nie chce się chcieć.
Trudności rodzą ludzi twardych, odpornych, dzielnych, ambitnych. Łatwizna robi z ludzi miękkie parówki, którym wystarcza minimum socjalne. To mamy teraz. Cała masa ludzi w cywilizacji Zachodu przestała się ścigać i wystarcza im byle co. Byle było co do gara włożyć. Są transmisje z mundialu, piwko i karkówka, jest git.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.