W istocie jest to tląca się od dziesięcioleci wojna chłopska, ludowy bunt, który nigdy w Polsce nie wybuchł, więc jego nierozładowane emocje infekują kolejne pokolenia Polaków i wszystkie sprawy państwowe czynią mniej istotnymi niż palący, najważniejszy problem – kto jest panem, a kto chamem i kto ma przed kim czapkować.
Głęboka przyczyna, dla której Polacy już dwukrotnie stracili swoje państwo (trzykrotnie, jeśli cofnąć się w przeszłość bardzo głęboko i uwzględnić upadek królestwa Bolesława Chrobrego i Mieszka II), jest zawsze ta sama. Nie są nią, jak chętnie wmawiali nam wszyscy nasi zaborcy, brak ucywilizowania i polityczne zdziczenie, nie są nią także, jak zwykle przyjmowali rodzimi reformatorzy, nadmiar wolności i deficyt posłuchu, symbolizowany przez „liberum veto”. Każdy z przejawów rzekomej „polskiej anarchii”, każda z tych instytucji ustrojowych dawnej Rzeczypospolitej, które podawano i do dziś podaje się jako przyczynę jej zguby, miały swoje odpowiedniki w innych czasach i innych krajach – bez tak tragicznych następstw jak u nas.
Zostań współwłaścicielem Do Rzeczy S.A.
Wolność słowa ma wartość – także giełdową!
Czas na inwestycję mija 31 maja – kup akcje już dziś.
Szczegóły:
platforma.dminc.pl
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
