W artkule "Kiedy prawo staje się tyranem" prof. Gabriella Gambino, podsekretarz Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia wyłożyła katolickie zasady leczenia ludzi w ciężkim stanie czy też stanie terminalnym.
Prof. Gambino skrytykowała praktykę wyroków sądowych, które powołując się na "najlepszy interes pacjenta" skazują ludzi na śmierć głodową całkowicie pomijając ich zdanie. Artykuł nazywa takie praktyki mentalnością eutanazyjną.
Autorka zauważa niebezpieczne rozszerzanie się rozumienia leczenia uporczywego, jednocześnie przypomina, że „odżywianie i nawadnianie nie są terapią medyczną, ale stanowią formę pielęgnacji należnej osobie pacjenta, pierwotną i niezbywalną. Obowiązkowy charakter tej pielęgnacji chorego poprzez odpowiednie nawadnianie i odżywianie może wymagać w niektórych przypadkach zastosowania sztucznych metod, pod warunkiem, że nie jest ono szkodliwe dla chorego oraz nie powoduje niedopuszczalnego cierpienia dla pacjenta”
Prof. Gambino zauważa także odmowa podawania pożywienia "jest to śmierć celowo sprowokowana”. Nazywa też taką praktykę zwykłym porzuceniem pacjenta przez tych, którzy winni mu odpowiedzialną pomoc.