Subotnik zza ściany II Takiego Tuska jeszcze nie widzieliśmy. Tak agresywnego, krzykliwego, tak wykrzywionego grymasem złości, z taką pasją dziobiącego wskazującym palcem powietrze dzielące go od ław poselskich PiS na zmianę z próbami rozłupania sejmowej mównicy ciosem Bruce’a Lee.
Aż trudno uwierzyć, że to ten sam polityk, który latami stylizował się na „fajnego kolesia”, doszedł do władzy plotąc pensjonarskie dyrdymały o miłości, a rządząc poprzednio dystansował się od skrajności i nawet od polityki jako takiej, twierdząc, że zamiast walką z wrogimi partiami chce zajmować się budowaniem autostrad, mostów i stref kibica.
Czy to przemyślana, nowa strategia, jak chcą jedni, czy, jak twierdzą drudzy, Tuskowi puszczają nerwy? Przeciw pierwszemu wyjaśnieniu przemawia znany przecież tak wytrawnemu politykowi jak Tusk fakt, że agresja i krzyk budzą więcej negatywnych skojarzeń, niż pozytywnych. W opinii człowieka spokojnego – ten, kto podnosi głos, przyznaje, że kiepsko z nim, że co najmniej
Źródło: DoRzeczy.pl
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.