Kim był Karol Boromeusz?
Karol Boromeusz urodził się w 1538 roku w rodzinie arystokratycznej. Ojciec Karola był prawym i bardzo religijnym człowiekiem. Znany był z wielkiego miłosierdzia, które w późniejszych latach stało się dla Karola wzorem życia.
Już w wieku 7 lat Karol został przeznaczony do stanu duchownego. Gdy miał 9 lat, zmarła mu matka. W wieku 12 lat mianowano go opatem w miejscowości, z której pochodził. Miało mu to zapewnić odpowiednie warunki do życia. Karol wymógł jednak na ojcu, by dochody z opactwa były przeznaczane na ubogich.
Młody arcybiskup i kardynał
W pierwszych latach edukacji, Karol pobierał nauki w domu. Potem wyjechał na uniwersytet do Pawii. W 1559 roku uzyskał podwójny doktorat z prawa kościelnego i cywilnego. W tym samym roku wuj Karola został wybrany na papieża. Przyjął imię Pius IV. To dzięki wujowi Karol trafił do Rzymu i tam został mianowany protonotariuszem apostolskim. Mając 23 lata Karol Boromeusz został kardynałem i arcybiskupem Mediolanu, a dopiero dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie i biskupie.
W kolejnych latach papież mianował Karola kardynałem-protektorem Portugalii, Niderlandów, a także katolików w Szwajcarii. Karol Boromeusz był również opiekunem wielu zakonów oraz archiprezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie. Sprawowane urzędy przynosiły kard. Karolowi duże dochody, co było dużym nadużyciem w Kościele. Jednak Pius IV znany był ze swojej słabości do nepotyzmu. Mimo to, Karol swoje urzędy traktował z powagą, a obowiązki wykonywał bardzo rzetelnie. Dochody ze swojej pracy hojnie przeznaczał na Kościół i cele dobroczynne. Sam żył bardzo ubogo.
W krótkim czasie Karol stał się drugą najważniejszą osobą po papieżu. Nazywany był "okiem papieża". To dzięki niemu w Kościele uporządkowano wiele spraw i usunięto wiele nadużyć. Miał wielu wrogów, ponieważ skutecznie usuwał karierowiczów z grona kandydatów do godności kościelnych. Dla Karola nie liczyło się pochodzenie, a jedynie charakter i przydatność kandydatów. Szerokie grono wrogów spowodowało, że w 1567 roku po wyborze nowego papieża Piusa V, Karol musiał opuścić Rzym. Co ciekawe, Karol bardzo ucieszył się tą wiadomością, bo chciał zająć się bezpośrednio archidiecezją mediolańską, której był metropolitą.
Kard. Karol Boromeusz w Mediolanie
Po przybyciu do Mediolanu, kard. Karol Boromeusz od razu zabrał się do pracy. Założył wyższe seminarium duchowne, wówczas jedno z pierwszych na świecie. Założył również seminaria niższe w kilku innych miastach. Miały one stanowić przygotowanie dla kandydatów do seminarium wyższego.
Karol Boromeusz wspierał zakony, a dla ludzi świeckich zakładał bractwa. Przeprowadzał reformy po Soborze Trydenckim. W tym celu kardynał zwołał aż 13 synodów diecezjalnych i 5 prowincjalnych. Przy uniwersytecie w Pawii założył specjalne kolegium, dla ubogiej młodzieży, która chce się dokształcać. W Mediolanie Karol Boromeusz założył szkołę wyższą filozofii i teologii, prowadzoną przez jezuitów.
Kardynał zakładał również sierocińce i przytułki dla ubogich, bezdomnych, a także dla upadłych dziewcząt i kobiet w Mediolanie. Kiedy w mieście kilkukrotnie wybuchała epidemia, Karol Boromeusz troszczył się o chorych i ubogich. W 1576 r. podczas zarazy kardynał niósł pomoc chorym. Karmił nawet kilkadziesiąt tysięcy osób dziennie. Był całkowicie dla chorych i cierpiących. Oddał cierpiącym nawet swoje własne łóżko. W czasie epidemii ospy metropolita poprowadził boso procesję pokutną ulicami miasta.
Karol Boromeusz wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do Męki Pańskiej. W swoim życiu nie rozstawał się z krzyżem. Zmarł 3 listopada 1584 r. Został beatyfikowany w 1602 r.. Kanonizował go Paweł V w 1610 r. Karol Boromeusz jest patronem bibliotekarzy, instytutów wiedzy katechetycznej, proboszczów, a także profesorów seminarium.
Czytaj też:
Kard. Dziwisz: Życie z Bogiem na wieki jest najważniejszym powołaniem człowiekaCzytaj też:
Ks. prof. Bortkiewicz: Człowiek domaga się szacunku w każdej postaci