Elita polskich architektów

Stanisław Noakowski Urodzony w Nieszawie w roku 1867 architekt, malarz, rysownik i historyk sztuki. Rysunku we Włocławku uczył go Ludwik Bouchard, znany malarz i krytyk artystyczny. Decyzję o wyborze zawodu architekta podjął jeszcze w gimnazjum w Łowiczu. Studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W ramach stypendium odbył także długą podróż po Europie, zdobywając wiedzę we Włoszech, Francji, w Niemczech i Szwajcarii. W 1906 r. powołano go na profesora Moskiewskiej Szkoły Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Tworzył rysunki, których tematem była architektura europejska różnych epok i stylów. W 1912 r. w Moskwie odbyła się wystawa jego rysunków. W 1919 r. został profesorem historii architektury nowożytnej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jako malarz i architekt jednocześnie nie miał łatwego życia. „Dziwnym artystą jest Noakowski. Architekci twierdzą, że jest malarzem: malarze utrzymują, że jest architektem. Według mego mniemania jest on urodzonym malarzem do szaleństwa zakochanym w architekturze” – pisał o nim Tadeusz Pruszkowski. Pozostawił po sobie tysiące szkiców.

Jan Koszyc-Witkiewicz Wszechstronny architekt oraz konserwator zabytków. Studiował na Politechnice Warszawskiej i Politechnice Lwowskiej. Ostatecznie został absolwentem Wydziału Architektury Politechniki w Monachium. W swoich projektach niezwykle umiejętnie łączył polskie motywy ludowe z zasadami wczesnego modernizmu. Na prośbę Stefana Żeromskiego zaprojektował przedszkole (ochronkę) w Nałęczowie, utrzymane w stylu zakopiańskim. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej zbudował w Kazimierzu Dolnym Szkołę Rzemiosł Budowlanych, a także Dom Kifnerów oraz Dom Potworowskich.