Skonstatowałem to przechodząc niedawno obok bloku przy placu Teatralnym. Oddany do użytku wiosną roku 1967 uchodził za szczyt luksusu. Dysponował garażem podziemnym (wprawdzie jednokondygnacyjnym, jedynie na 24 miejsca parkingowe), kameralne klatki schodowe wyposażono - po raz pierwszy w budownictwie mieszkaniowym peerelu - w domofony, zaś lokale wyróżniały rozkład, przytulność oraz obowiązkowa obecność logii. Mieszkania nie były wprawdzie zanadto przestronne, lecz za to dźwiękoszczelne. Bowiem lokatorami budynku - niewyróżniającego się ekstraordynaryjną aparycją - zostali w znacznej mierze muzycy i to z reguły zatrudnieni po przeciwnej stronie ulicy, we właśnie zrekonstruowanym - pod egidą profesora Bohdana Pniewskiego - monumentalnym gmachu Teatru Wielkiego. Zasiedlano również z klucza ideologicznego. Przydziały uzyskali zasłużeni i wypróbowani w owym czasie towarzysze. Na przykład Józef Lenart oraz Ryszard Gontarz, których personalia - a zwłaszcza dokonania - zdecydowanie nie przetrwały próby czasu.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.