Konfrontacja I sekretarza partii komunistycznej i prymasa Polski zadecydowała o losach Polski. Losy kard. Stefana Wyszyńskiego i Władysława Gomułki połączył rok 1956. Na skutek odwilży październikowej ten pierwszy powrócił z internowania, a ten drugi objął władzę w PRL. Co paradoksalne, żeby uwiarygodnić reżim komunistyczny w nowym wydaniu, świeżo powołany I sekretarz KC PZPR musiał zdecydować się na uwolnienie prymasa. Metropolita gnieźnieński i warszawski delegatom przysłanym do Komańczy przez Gomułkę postawił warunki, które muszą być spełnione, by powrócił do sprawowania swoich funkcji kościelnych. Zostały one wykonane, a szczególne znaczenie miała zmiana dekretu o obsadzie stanowisk kościelnych, która znacząco osłabiła wpływ komunistów na decyzje personalne w Kościele.
Prymas w kolejnych miesiącach poparł zmiany wprowadzane przez I sekretarza KC PZPR, uważając, że poszerzają one zakres społecznej wolności, a potencjalną alternatywą jest siłowa interwencja Związku Sowieckiego (analogiczna do tej w Budapeszcie). Najdalej idącym symbolem tej decyzji było wezwanie przez episkopat i osobiście przez kard. Wyszyńskiego do głosowania w „wyborach” do Sejmu z 1957 r. Nie oznacza to, że prymas wierzył w trwałość tendencji „odwilżowych” i w to, że natura systemu komunistycznego w Polsce się zmieni. Wyraźnie podkreślił w czasie posiedzenia Konferencji Plenarnej Episkopatu z 11 kwietnia 1957 r.:,,Sytuacja zewnątrz Kościoła się odmieniła, ale zasadniczo sytuacja się nie zmieniła; istnieje praca rozkładowa – godzi ona w dogmaty Kościoła i w moralność katolicką; […] jest depresja moralna, polityczna i ekonomiczna”.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.