Łatwo było kochać rozmowy z Januszem Majewskim, bo on uwielbiał gadać i był wybornym rozmówcą. Poznałem go późno, bo w roku 1998, kiedy kręcił w Krakowie "Złoto dezerterów". Był już wtedy legendą polskiego kina, a ja szwendającym się mu po planie autorem programu filmowego RMF FM "Do kina czy na film". Daleko nie miałem, bo część zdjęć kręcono na Kopcu Kościuszki, rzut beretem od mojego pokoju w radiu.
Widywaliśmy się potem dość często przy okazji rozmaitych festiwali, premier jego filmów i książek. Pamiętam, jak po premierze filmu "Po sezonie" oraz autobiografii "Ostatni klaps" mówił, że właściwie to się już żegna i z pisaniem, i z myśleniem o nowych filmach. Na szczęście zmienił zdanie i w kolejnych latach dał nam "Małą maturę", "Ekscentryków" czy "Czarnego mercedesa" plus kilka filmów dokumentalnych i spektakli telewizji. Jasne, nie były to już dzieła na miarę "Zaklętych rewirów" czy "Lekcji martwego języka", ale "Mała matura 1947" znajdzie miejsce, moim zdaniem, w dziesiątce najlepszych dokonań Majewskiego.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.