Wielu się zastanawia i wierzy, że wie, dlaczego obecne przejęcie władzy jest wyjątkowe. Większość kieruje swą uwagę ku pozasystemowej brutalizacji przejęcia władzy, wchodzeniu do instytucji z agencjami ochrony, podejmowaniu decyzji na podstawie uchwał anulujących ustawy czy taktyki „nie mamy pana płaszcza i co pan nam zrobisz?”. Jednak wyjątkowość momentu można upatrywać (także) gdzie indziej i moim zdaniem ten aspekt zaważy od tej pory na kształcie sceny politycznej bardziej niż „polityka rympału” Tuska. Ta jest opisana i opisywana oraz będzie opisywana w miarę jej eskalacji, niektórzy mówią, że do wyborów do europarlamentu, inni – że do wyborów prezydenckich. Można więc te dywagacje odłożyć i zająć się pomijanym meritum. Chodzi o odejście od żelaznej zasady, być może konstytuującej realny system III RP, czyli „My nie ruszamy waszych, wy nie ruszacie naszych”. Można było tę zasadę prześledzić przez cały okres III Najjaśniejszej. Ekipy się zmieniały o 180 stopni wajchy zawierzenia suwerena, większość budowała swe przewagi na krytyce poprzedników, a „postęp” w tej dziedzinie prowadził już do deklaracji rozliczeń poprzedników, aż do kryminału włącznie. Potem przychodziła zamiana wyborcza i triumfatorzy, chciałoby się rzec – wspaniałomyślnie, rezygnowali z postulatów pociągania do odpowiedzialności, innej niż ta przed Bogiem czy (tu bez lewaków) historią.
Następowało odejście od tematu, z czego lud wywodził opisaną zasadę jako jedyny (?) element łączący polityczne elity, bez względu na ich barwy i obietnice. W okresie wzrostu napięcia wojny polsko-polskiej wysnuto na tej podstawie tezy o istnieniu PO-PiS, ogólnej zgody plemion co do pryncypiów, tylko narracyjnie walczących na śmierć i życie. Teraz ten ciąg został przerwany i pora to odnotować, gdyż złamanie tej niepisanej zasady wysoce wpłynie na naszą przyszłość.
Dlaczego Tusk to zrobił?
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.