Rzadko przetrwały tutaj stare zamki zachowujące jeszcze klimat gotyckich, ceglano-kamiennych budowli. Zwykle zrujnowane przez Moskali lub Szwedów, porzucone przez właścicieli, stawały się w XIX w. składem cegieł i kamieni dla pracowitych chłopków albo oszczędnych obywateli ziemskich.
Taki los spotkał choćby zamki w Ciechanowie, Rawie czy w Czersku, z których ocalały tylko elementy, zwykle wieże i części murów. Tymczasem Oporów nie tylko wciąż cieszy oko wyglądem bliskim pierwotnemu, lecz także ma unikalne wnętrza, w których podziwiać można zarówno dawne meble i obrazy, jak i renesansowe piece, kolekcję ceramiki oraz dawnej broni. Zamek wybudowany został w latach 1434–1449 przez biskupa kujawskiego i późniejszego prymasa Polski Władysława Oporowskiego. Po jego śmierci przejął go brat Piotr, wojewoda łęczycki, stronnik króla Kazimierza Jagiellończyka, który brał udział w wojnie trzynastoletniej z zakonem krzyżackim i negocjował zawarcie drugiego pokoju toruńskiego w 1466 r. Na przykładzie Oporowa widać, jak etapami powstawały późnośredniowieczne zamki biskupie i rycerskie. Najpierw, w początkowym okresie budowy, wzniesiono zachodnią wieżę mieszkalną – tę, przy której znajduje się dzisiaj brama prowadząca do zamku.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.