Czterech kardynałów zadaje mocne pytania o „Amoris laetitia”

List do papieża jest datowany na 19 września 2016 roku. Jego autorzy kardynałowie Walter Brandmüller, Raymond Burke, Carlo Caffarra i Joachim Meisner zadali papieżowi pięć krótkich pytań, na które odpowiedź – „tak” lub „nie” – mogłaby natychmiast rozwiać wszelkie wątpliwości i niejasności wokół tego dokumentu i zakończyć zakłopotanie, jakie on wywołał wśród części wiernych i duchownych. Po dwóch miesiącach oczekiwania na papieską odpowiedź kardynałowie zdecydowali się ujawnić list, tak by wierni mieli świadomość ich wątpliwości związanych z integralnym przekazem wiary.

Termin publikacji listu nie był przypadkowy. Kardynałowie wystosowali go dziesięć dni po tym, jak opinia publiczna poznała treść prywatnego listu skierowanego do argentyńskich biskupów, w którym papież zatwierdził dopuszczenie – pod pewnymi warunkami – osoby rozwiedzione w nowych związkach do Komunii św. Kardynałowie – trzech z nich jest już na emeryturach – od dawna formułowali swoje zastrzeżenia, teraz jednak zebrali je w jedną całość i przedstawili w formie „Dubia” (wątpliwości) papieżowi.

Pytania dotyczą tego, czy dokument dopuszcza – pod pewnymi warunkami – do Komunii świętej osoby rozwiedzione żyjące w nowych związkach, które nie zdecydowały się na życie we wstrzemięźliwości seksualnej? Czy po opublikowaniu „Amoris Laetitia” nadal należy uważać za obowiązujące, oparte na Piśmie Św. i Tradycji, nauczanie encykliki „Veritatis Splendor” św. Jana Pawła II o istnieniu bezwzględnych norm moralnych, które zakazują czynów wewnętrznie złych, i które są wiążące bez wyjątków? Czy po „Amoris Laetitia” jest nadal możliwe uznanie, że osoba żyjącą w sprzeczności z przykazania Bożymi, na przykład wbrew zakazowi cudzołóstwa, znajduje się w sytuacji obiektywnego, nawykowego grzechu ciężkiego? Czy po „Amoris Laetitia” można nadal uważać za obowiązujące nauczanie św. Jana Pawła II – oparte na Piśmie Świętym i Tradycji – zgodnie, z którym okoliczności i intencje nie mogą przekształcić czynu ze swej istoty niegodziwego w czyn subiektywnie dobry czy definiowany jako wybór? Czy po opublikowaniu „Amoris Laetitia” nadal można uważać za obowiązujące nauczanie – zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji – a wyrażone przez św. Jana Pawła II w encyklice „Veritatis Splendor”, które wyklucza twórcze działanie sumienia i przypomina, że sumienie nie może być uprawnione do przyznawania wyjątków w przypadków bezwzględnych norm moralnych, które zakazują czynów wewnętrznie, przedmiotowo złych?