Założone w 1657 r. przez starostę Stanisława Tarnowskiego na podstawie przywileju wydanego przez króla Zygmunta Augusta. Stefan Batory pozwolił tutaj osiedlać się Żydom, a w 1588 r. osada wraz ze starostwem stały się jednym z 10 miast Ordynacji Zamojskiej.
Przez długie lata Tarnogród dzielił burzliwy los Rzeczypospolitej. W 1648 r. spalony i złupiony przez Kozaków, w 1657 r. przez Siedmiogrodzian, w 1672 r. zniszczony przez Tatarów, później czterokrotnie – od roku 1683 r. – nawiedzany przez pożary. Następnie odbudowę przerwała wielka wojna północna – najazd Szwedów i wkroczenie złowrogich sojuszników króla Augusta II – Moskali. Przez lata podatki i kontrybucje wybierali zarówno swoi, jak i obcy. W 1706 r. miasteczko było tak zubożałe, że nie było w stanie zapłacić żadnego podatku. Kontrybucje ściągane przez Szwedów, Moskwę i później Sasów osiągnęły bowiem niebotyczną sumę 207 tys. zł.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.