Tarnogrodzki gniew szlachty

Tarnogrodzki gniew szlachty

Dodano: 
Jacek Komuda
Jacek Komuda Źródło: PAP / Grzegorz Michałowski
PRZEWODNIK TURYSTYCZNY PO I RZECZYPOSPOLITEJ | Tarnogród to miasteczko południowej Lubelszczyzny, zagubione w polach pomiędzy Sanem a Bugiem.

Założone w 1657 r. przez starostę Stanisława Tarnowskiego na podstawie przywileju wydanego przez króla Zygmunta Augusta. Stefan Batory pozwolił tutaj osiedlać się Żydom, a w 1588 r. osada wraz ze starostwem stały się jednym z 10 miast Ordynacji Zamojskiej.

Przez długie lata Tarnogród dzielił burzliwy los Rzeczypospolitej. W 1648 r. spalony i złupiony przez Kozaków, w 1657 r. przez Siedmiogrodzian, w 1672 r. zniszczony przez Tatarów, później czterokrotnie – od roku 1683 r. – nawiedzany przez pożary. Następnie odbudowę przerwała wielka wojna północna – najazd Szwedów i wkroczenie złowrogich sojuszników króla Augusta II – Moskali. Przez lata podatki i kontrybucje wybierali zarówno swoi, jak i obcy. W 1706 r. miasteczko było tak zubożałe, że nie było w stanie zapłacić żadnego podatku. Kontrybucje ściągane przez Szwedów, Moskwę i później Sasów osiągnęły bowiem niebotyczną sumę 207 tys. zł.

Cały felieton dostępny jest w 42/2022 wydaniu tygodnika Do Rzeczy.

Autor: Jacek Komuda
Czytaj także