Historia wiecznie żywa II Każdy poważny reżyser na pewnym etapie kariery dochodzi do momentu, w którym chce ekranizować klasykę literatury.
Podobnie było z Andrzejem Wajdą – po sukcesach filmów opartych na współczesnych utworach („Pokolenie”, „Popiół i diament”) wziął na warsztat „Popioły” Żeromskiego. Film wzbudzał niezdrowe emocje jeszcze przed premierą (25 września 1965 r.). Według „patriotów” spod znaku Mieczysława Moczara miał to być pamflet na „wartości narodowe”, natomiast według innych – filmowa metafora powojennego, oszukanego pokolenia.
Pozostało 83% tekstu
Ten i wiele innych artykułów możecie Państwo przeczytać już teraz.
Zapraszamy do wypróbowania DO RZECZY+ w promocji lub do skorzystania z ofert specjalnych z prezentami
Otrzymacie Państwo: wydania tygodnika „Do Rzeczy”, miesięcznika „Historia Do Rzeczy”, dodatkowe artykuły i programy naszych publicystów: Pawła Lisickiego, Rafała A. Ziemkiewicza, Wojciecha Cejrowskiego.
Czytając wspieracie Państwo naszą pracę. Dziękujemy!
Dostęp aktywowany? Zaloguj się
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.