Wiosną roku 1986 pomaszerowaliśmy na wycieczkę szkolną do kina. Dyrekcja liceum zarządziła bowiem seans edukacyjno-ostrzegawczy – film nosił tytuł „… jestem przeciw” i mówił o zagrożeniu młodzieży narkomanią. W roli głównej Rafał Wieczyński, dziś reżyser (m.in. „Popiełuszko. Wolność jest w nas”). O filmie było wtedy głośno, w PRL-owskich mediach przetaczała się wielka dyskusja o sposobach walki z nałogiem – poruszanie tego tematu od czasu pierwszej Solidarności było już dozwolone. Konsultantem filmu był Marek Kotański, jedna z głównych postaci (ambitny i kontrowersyjny terapeuta) była wzorowana właśnie na nim i – co ciekawe – przez długie lata, gdy myślałem o tym filmie, byłem przekonany, że Kotański również w nim zagrał. Rolę Grzegorza zarządzającego ośrodkiem pomocy narkomanom kreował tymczasem Daniel Olbrychski, ale ta omyłka mojej pamięci mówi wiele – Kotan był postacią tak wyrazistą, tak jednoznacznie kojarzącą się wówczas tylko z tym tematem, że nawet nie wyobrażałem sobie, by mogło być inaczej. I tak obrazki z Polskiej Kroniki Filmowej, która często śledziła poczynania Kotańskiego, zlały się w mojej głowie w jedność z filmem fabularnym w reżyserii Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Kotan, niezależnie od tego, co kto o nim sądzi, to był ktoś.
JEDNOOSOBOWA ORKIESTRA
Przemysław Bogusz, autor biografii „Kotan. Czy mnie kochasz?”, pracował przez cztery lata w Monarze, materiały do książki zbierał jeszcze dłużej. Widać tę robotę na kartach książki, która poza nieco przydługim wstępem o rodzicach Kotańskiego jest lekturą niesłychanie zajmującą. Nie jest to laurka – opinie krytyczne przytaczane są równie często jak pochwały, podobnie jak dokumenty i wspomnienia obciążające bohatera książki.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.