Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w stołecznej Katedrze Polowej Wojska Polskiego wystawieniem trumien i posterunku honorowego. Następnie odbyła się msza żałobna z udziałem wojskowej asysty honorowej, celebrowana przez biskupa polowego Wojska Polskiego Józefa Guzdka, zaś później szczątki oficerów zostały przewiezione w kondukcie na Wojskowe Powązki.
– Nigdy nie złożyli broni, nigdy nie zrezygnowali z walki o odbudowę niepodległości. Dziś ich żegnamy w niepodległej Polsce wierząc, że wraz z nimi wraca do nas Rzeczpospolita ich marzeń, ich tęsknot, snów – powiedział szef MON Antoni Macierewicz.
Czytaj też:
Szef MON: To przesłanie o sile ducha polskiego, który nigdy się nie poddałtwitter
Plan uroczystości pogrzebowych:
9.30 – Wystawienie trumien w Katedrze Polowej Wojska Polskiego, ul. Długa 13/15 w Warszawie.
10.30 – Msza św. celebrowana przez JE bp. Józefa Guzdka.
12.00 – Złożenie szczątków doczesnych w kwaterze żołnierzy 1920 r. na Cmentarzu Powązkowskim Wojskowym, ul. Powązkowska 43/45 w Warszawie.
„Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie, napisał święty Paweł w liście do Rzymian. Nie żyliście dla siebie, ale dla umiłowanej Ojczyzny. Nigdy nie pytaliście, co wam może dać Ojczyzna, ale co wy możecie jej ofiarować. Wasze życie było zmaganiem o wolną Ojczyznę” – mówił w homilii bp Józef Guzdek.
Ignacy Matuszewski (ur. 1891 r. w Warszawie - zm. 1946 r. w Nowym Jorku) studiował filozofię w Krakowie, architekturę w Mediolanie i prawo w Dorpacie. Służąc w armii rosyjskiej w czasie I wojny światowej awansował od chorążego do sztabs-kapitana, następnie walczył w I Korpusie Polskim generała Dowbór-Muśnickiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. służył w stopniu majora m.in. w II Oddziale Naczelnego Dowództwa, którego szefem został w 1920 r. Cztery lata później awansował na stopnień pułkownika. Pracował jako dyplomata w Rzymie, Budapeszcie, w 1931 r. został ministrem skarbu. We wrześniu 1939 r. kierował ewakuacją polskiego złota za granice zaatakowanej przez Niemcy Polski. Po przedostaniu się do Francji nie został przyjęty do formującego się Wojska Polskiego. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych - należał do inicjatorów powołania Komitetu Amerykanów Polskiego Pochodzenia i Instytutu Piłsudskiego, którego był wiceprezesem.
Henryk Floyar-Rajchman (ur. 1893 r. w Warszawie - zm. 1951 r. w Nowym Jorku) studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. służył w 5 pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym w 1917 r. został zaprzysiężony w Polskiej Organizacji Wojskowej. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. jako kapitan w sztabie I Dywizji Piechoty Legionów. W latach 1928-1931 pełnił funkcję attaché wojskowego RP w Tokio. Od 1933 do 1935 r. był wiceministrem i ministrem przemysłu i handlu.
We wrześniu 1939 wraz z Ignacym Matuszewskim brał udział w ewakuacji polskiego złota. Po przedostaniu się do Francji został przeniesiony do rezerw. W 1941 r. przyjechał do Nowego Jorku, w 1942 zorganizował Zjazd Związku Obrony Narodowej im. Józefa Piłsudskiego. Był współzałożycielem instytutu imienia marszałka. Od 1944 r. wchodził w skład Rady Instytutu, następnie był jego wiceprezesem do roku 1951.
Czytaj też:
Cenckiewicz: Sztandary Rzeczpospolitej chylą się nad mogiłą bohaterów
Czytaj też:
Płk Matuszewski i mjr Rajchman spoczęli na Powązkach. FOTORELACJA
twitter