Jerzy Miziołek | 14 września minęło 200 lat od odejścia do wieczności jednego z największych ludzi polskiego oświecenia. Był pierwszym ministrem kultury w dziejach Polski, jednym z twórców Uniwersytetu Warszawskiego i jednocześnie ojcem polskiej archeologii i historii sztuki. Jego wielka kariera zakończyła się dymisją.
Eustachy Marylski, jeden z pierwszych absolwentów Uniwersytetu Warszawskiego, pisze: „Stanisław Potocki opuścił ster oświecenia w roku 1820. Śmierć tego zacnego męża powszechną obudziła żałobę, a żal w nas wielki. Z radością też dowiedzieliśmy się, że nam wolno będzie dać publiczny dowód wdzięczności przez zasadzenie drzew w Służewie w dn. 11 grudnia 1823 r., które dziś przedstawiają widok lasu zwartego”. Marylski przywołuje też mało wyrafinowany, ale serdeczny w tonacji wiersz niejakiego Szymona Kasjanowicza, napisany z tej okazji, który takie oto ma zakończenie: Uczci ten gaik święty nasz prawnuk daleki, W nim pamięć Potockiego będzie żyć na wieki.
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.