Na szczęście obok doniesień o humbugach czasem pojawiają się informacje faktycznie ważne. Nie muszę dodawać, że nie mają one szansy zagościć na największych portalach lub w wielkich gazetach. Mechanizm jest prosty jak konstrukcja cepa. Doniesienia, które mają burzyć i negować wiarę przyjmowane są za dobrą monetę i promowane, ustalenia, które wskazują na jej prawdziwość spychane są na margines. Wynika to z powszechnego sceptycyzmu i powątpiewania we wszystko co przekazał Kościół. Logika podejrzeń od XVIII wieku zaczynając skutecznie opanowała świadomość zachodnią. Przy tym, co najsmutniejsze, od połowy lat 60. XX w. coraz trudniej dla tej antychrześcijańskiej propagandy znaleźć przeciwwagę. Tym bardziej należy się cieszyć, kiedy tę swoistą blokadę udaje się przełamać. Szczególnie, jeśli pojawiają się ustalenia dla historycznej wiarygodności przekazów chrześcijańskich kluczowe.
Mam tu na myśli ostatnie odkrycia włoskich naukowców z Instytutu Krystalografii z Bari, którzy dowiedli, że Całun Turyński, najbardziej zapewne znana relikwia z czasów Jezusa pochodzi z I wieku po Chrystusie. „Zespół pracujący pod kierunkiem włoskiego naukowca Liberato De Caro zajmował się całunem od 2019 r. Badacze posługiwali się metodą szerokokątnego rozpraszania promieni rentgenowskich. Polega ona na analizie naturalnego procesu starzenia się celulozy w lnianym włóknie, wywołanego przez temperaturę otoczenia i wilgoć. Aby dojść do przełomowych wniosków, syndolodzy przeanalizowali setki próbek pochodzących z czasów Chrystusa. Wyniki potwierdzają, że włókna składające się na Całun Turyński liczą 2 tys. lat” – tyle doniesienia agencyjne.