Nonkonformista

Zgadzam się z opinią wyrażoną przez Pawła Milcarka, redaktora naczelnego pisma „Christianitas”, który o książce abp. Georga Gänsweina, powstałej przy współpracy z włoskim dziennikarzem Saverio Gaetą, napisał, że „jest to bowiem nie tylko wspomnienie Zmarłego, lecz także – chce ktoś czy nie – obecny w tym wspomnieniu dyskretny komentarz do obecnego pontyfikatu, zwłaszcza niektórych jego aspektów”. Nie da się ukryć. Książka zręcznie balansuje pomiędzy narracją osobistą, którą tworzą wspomnienia papieskiego sekretarza, a bardzo solidnym i spójnym przypomnieniem dorobku Ratzingera. Ten zaś powstawał na przestrzeni dziesięcioleci, ponieważ Ratzinger tworzył zarówno jako profesor teologii, prefekt Kongregacji Nauki Wiary, jak i potem jako papież i papież emeryt. Zresztą te dwie perspektywy – osobista i intelektualna – nie tylko dają równowagę książce, lecz także – ponieważ się przenikają - pozwalają czytelnikowi na głębszy wgląd w całokształt postaci bawarskiego duchownego.

Z kogo czerpał Jan Paweł II

Dla polskiego czytelnika z pewnością szczególnie ciekawe będą te rozdziały książki, które pokazują nie tylko jak bliska była przyjacielska relacja Jana Pawła II i jego prefekta Kongregacji Nauki Wiary, lecz także jak bardzo intelektualnie dorobek polskiego papieża jest zależny od pracy, którą włożył w niego kard. Ratzinger. Dotyczyło to po kolei najważniejszych dokumentów pontyfikatu Jana Pawła II: nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego, monumentalnego Katechizmu Kościoła katolickiego, kluczowych encyklik jak „Veritatis splendor” – o etyce i moralności, „Evangelium vitae” – o godności ludzkiego życia, „Fides et ratio” – o relacji wiary i rozumu, a szerzej o ludzkiej racjonalności.

Wreszcie to Joseph Ratzinger z inicjatywy Jana Pawła II przygotował na Jubileusz Roku 2000 budzącą wielkie emocje deklarację „Dominus Iesus”,