Moskiewska trucizna
  • Krzysztof MasłońAutor:Krzysztof Masłoń

Moskiewska trucizna

Dodano: 
Zygmunt Krasiński
Zygmunt Krasiński Źródło: Wikipedia / Karol Beyer - Biblioteka Narodowa, domena publiczna
MOJA PÓŁKA II Zygmunta Krasińskiego, niegdyś wymienianego jednym tchem z Mickiewiczem i ze Słowackim, jako jednego z trzech wieszczów, długo, za długo pomniejszano, a odczytywano tak, by z „Nie-Boskiej komedii” uczynić dramat o jakiejś nieokreślonej rewolucji europejskiej, a nie o powstaniu listopadowym, o czym w istocie traktowała; z kolei „Irydiona” sprowadzano do walki Greków przeciw despotycznemu Rzymowi, choć mówił on o Polsce i Rosji.

Memoriały polityczne Krasińskiego w ogóle wyeliminowano z dyskursu i krytycznoliterackiego, i politycznego; w PRL wydane zostały po raz pierwszy w drugim obiegu. Teraz, w opracowaniu Andrzeja Fabianowskiego i z jego posłowiem, ukazują się w antologii tekstów tego profetycznego twórcy poświęconych Rosji. Wraz z wyborem listów, takich jak ten wysłany przez poetę z Baden w 1851 r. do Władysława Zamoyskiego. Wyznawał w nim: „… żyłem i umrę w wierze gorącej, iż samo zło z niej [z Rosji – przyp. K.M.] jedynie na Polskę spłynąć może, i to zarówno czy z niej carskiej, czy z niej ludowej! Innych albowiem stanów przypuścić dla Moskwy nie mogę: musi być albo w kształcie caratu, albo też w kształcie najwścieklejszego socjalizmu, najdzikszej rzeczypospolitej, jaką świat oglądał”.

Artykuł został opublikowany w 10/2023 wydaniu tygodnika Do Rzeczy.

Czytaj także