Dziś mija dziesięć lat od katastrofy smoleńskiej. 10 kwietnia 2010 r. na lotnisku Smoleńsk-Północny rozbił się rządowy samolot Tu-154M z 96 osobami na pokładzie. Zginął prezydent Lech Kaczyński wraz z małżonką Marią, ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski, a także wielu urzędników państwowych, wojskowych i duchownych. Delegacja leciała do Rosji na obchody rocznicowe zbrodni katyńskiej.
"Do mojego rodzeństwa pisali ludzie z kondolencjami"
Dzień ten w rozmowie z portalem PolskieRadio24.pl wspomina dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego. Jan Oładowski wspomina, że kiedy dowiedział się o katastrofie rządowego tupolewa był w domu. Jeszcze przed medialnymi doniesieniami zadzwonił do niego jeden z pracowników Kancelarii Prezydenta i powiedział, że coś niepokojącego dzieje się na lotnisku.
– Gdy już podano tę informację, część mediów - z uwagi, iż byłem na oficjalnej liście - podała, że ja również zginąłem. Do mojego rodzeństwa pisali ludzie z kondolencjami. Moi bliscy wiedzieli jednak, że nie poleciałem do Smoleńska. Ja sam próbowałem zrozumieć, co się tam stało – mówi. Jak dodaje, później pojechał do Muzeum Powstania Warszawskiego i tam spotkał się z przyjaciółmi, by wspólnie przeżyć żałobę. –Straciłem, autorytety, przyjaciół. Z ponad 40 osobami, które były w samolocie, byłem na "ty". Miałem poczucie, że mój świat się po prostu zawalił – wyznaje.
Mentor i autorytet
Dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego w bardzo ciepłych słowach wspomina śp. prezydenta. Zapytany, czy czuje się "sierotą po Lechu Kaczyńskim" odpowiada bez wahania: "Tak". Jak podkreśla, Lech Kaczyński był osobą, dla której zdecydował się wejść do świata polityki, mimo tego że nie czuł się w nim dobrze.
– Był on w części dla mnie mentorem, autorytetem, miał wspaniałą wizję świata. Jego momentami porywczy charakter dodawał mu tylko barwy. Był kimś wyjątkowym na polskiej scenie politycznej. Miałem poczucie, że z nikim już się tak nie zaprzyjaźnię. Część mediów eksponowała jego negatywne cechy. Ale prywatnie był inną osobą. My znaliśmy człowieka, który interesował się sprawami swoich współpracowników, był w stanie się dla nich poświęcać, pamiętał o ich urodzinach. To było niespotykane – wspomina tragicznie zmarłego prezydenta Jan Ołdakowski.