Polskość Śląska jest dziś brutalnie dekonstruowana. Ci, którzy się sprzeciwiają, są osamotnieni i bez wsparcia. Państwo zdaje się nie interesować zwalczaniem szkodliwych tez.
Komuniści, którzy po 1945 r. postawili sobie za cel polonizację przyznanych Polsce obszarów, nie szczędzili propagandowych wysiłków, by podkreślić polskość Śląska lub odwieczny piastowski charakter granicy na Odrze. O ile spora część historycznych dogmatów pozostawała, delikatnie mówiąc, naciągana, o tyle dbałość o pielęgnowanie pamięci o powstaniach śląskich i obronie Górnego Śląska we wrześniu 1939 r. była z całą pewnością działaniem w interesie państwa polskiego. Co prawda spora część publikacji skażona była naleciałościami ideologicznymi, w warstwie faktograficznej miały one dużą wartość.
Odzyskanie przez Polskę niepodległości po 1989 r. miast restauracji polskiej nauki, która mogła wreszcie pozbyć się ideologicznego balastu, paradoksalnie zaczęło raczej sprzyjać jej rozmontowywaniu. Instytuty badawcze zaczęły upadać. A historycy, choć zaczęli opisywać i badać prawdę w wielu dziedzinach, odwrócili się od historii ziem zachodnich, Śląska itp. Wykpiwano pojęcia „Ziemie Odzyskane” i „polskość Śląska”. (…)