• Andrzej HorubałaAutor:Andrzej Horubała

Fenomen Dakowicza

Dodano:   /  Zmieniono: 
Autor esejów i wierszy obywatelskich najwyższej próby proponuje tom o schizofrenii nowoczesności

Przemysław Dakowicz, rocznik 1977, adiunkt w Katedrze Literatury i Tradycji Romantyzmu Uniwersytetu Łódzkiego, to fenomen literacki czasów posmoleńskich. (...) rzeczywiście, wykonał Dakowicz w latach ostatnich pracę nieprzecenioną: był autorem wierszy obywatelskich najwyższej próby – w „Teorii wiersza polskiego” i „Łączce”, przyjmując imię Vigiliusa, Wigiliusza, strażnika nocnego, stróża, był strażnikiem pamięci i stróżem brata swego. Był też twórcą wyrazistych, zebranych w paru tomach esejów podejmujących refleksję nad trudnym dziedzictwem XX w.

Tworzył wybitną poezję martyrologiczną, wolną od monotonii patosu: chętny bardziej rekonstrukcji zdarzeń, poszukiwaniom symbolicznych detali kaźni, wsłuchujący się w skrzypienie wozu nocną porą zwożącego zwłoki na „Łączkę”, przywołujący okoliczności ucieczki więźniów, zafascynowany układającymi się w alegorię wymyślnymi szczegółami komunistycznych mordów, epizodami z życia wyklętych. Oddawał sprawiedliwość umęczonym polskim patriotom, przywracał pamięć. Towarzysząc ekipie prof. Krzysztofa Szwagrzyka, rekonstruował duchowy i materialny panteon polskich bohaterów. 

(...)

Ton niepotrzebnej histerii przebijał się w wydanych przez Arcana zapiskach zatytułowanych „Przeklęte continuum. Notatnik smoleński”. Autor ponad miarę udramatyzował tam swoją rolę jedynego ocalałego kronikarza zdarzeń. (...) 

Na tle „Notatnika smoleńskiego” znacznie klarowniej, dojrzalej brzmi „Afazja polska” – wybitny cykl historycznych esejów publikowanych, z zamiarem kreowania książki, na łamach „Gazety Polskiej Codziennie”. (...) Wychodząc od tragicznej postaci Adolfa Cichowskiego z „Dziadów części III”, stawia tezę o polskiej afazji, o naszym porażeniu mowy, o zakłamaniu, przemilczeniu, niewypowiedzeniu tragedii XX w. Odzyskanie pamięci, odzyskanie mowy zdaje się autorowi podstawowym warunkiem budowania naszej współczesnej wolności. (...)

Patriotyczne, obywatelskie zaangażowanie wyrażające się w wysokiej klasy poezji i eseistyce, choć już to budzić winno uznanie dla płodności i kreatywności autora, dopełnione jest przez drugi krąg tematyczny, ten związany z opowieścią o kryzysie europejskiej duszy, o schizofrenii współczesności, o dramacie epoki postchrześcijańskiej. (...)

fot. Dominik Figiel

Cały artykuł dostępny jest w 20/2016 wydaniu tygodnika Do Rzeczy.

Czytaj także