Zawsze podejrzewałem, że muzykę stworzył Pan Bóg i jest ona jednym z najbardziej udanych jego dzieł, w przeciwieństwie do człowieka, który zupełnie się Stwórcy nie udał. Co prawda, najwspanialsze utwory muzyczne skomponowali ludzie, a nie ktokolwiek inny, ale jest to tylko jeden z paradoksów, w jakie obfituje nasze życie.
Nasłuchałem się też muzyki co niemiara, w zdecydowanej większości marnej, byle jakiej czy wręcz beznadziejnej, ale to tylko wzmacniało we mnie przekonanie, że to, co w niej bezdyskusyjnie piękne i ponadczasowe, nie mogłoby powstać, gdyby nie dotknięcie Boskiej ręki. Ale też słuchałem wszystkiego jak leci, dźwięki klasyki mieszały mi się z jazzem, arie operowe z rockiem, a popowe hity z oratoriami i symfoniami. Co więcej, wydawało mi się, że z mojej strony jest to przejaw właściwego podejścia do sztuki, otwarte, wyzbyte uprzedzeń i przekonań o wyższości jednego gatunku muzycznego nad drugim.
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.