Podróż do Polski nieistniejącej

(…) Polityka to prosta gra: wygrywa ten, kto da ludziom więcej nadziei, jednocześnie jak najmniej od nich wymagając. Jaką jednak nadzieję można dać ludziom, dla których „Polska nie istnieje” i którzy wierzą, że „wszystko już zostało stracone”? Co można im obiecać? Że państwo przejmie sieć supermarketów Lidla? Że wskrzesimy FSO i wrócimy do produkcji poloneza? Że powstanie wreszcie prawicowe, prawdomówne,
moralnie krystaliczne imperium medialne, a Monika Olejnik wyląduje na bezrobociu? Że Bruksela nie będzie się już wtrącać w nasze prawodawstwo? Że staniemy się potęgą, a przestaniemy być kondominium? Czy jednak nie lepiej dać nadzieję na nieco niższe podatki, nieco sprawniejszą armię, nieco dogodniejsze warunki życia dla drobnych przedsiębiorców i dla młodych matek, nieco mniej korupcji, nieco bardziej przyjaznych urzędników? Wówczas może nawet ci, dla których „Polska nie istnieje”, poczuliby się w tej „nieistniejącej 56 Polsce” nieco lepiej. •