Prof. Szczepański: Konserwatywne elity w USA wspierają Nawrockiego

DoRzeczy.pl: Jak ocenia pan konferencję CPAC w Rzeszowie pod względem organizacyjnym i merytorycznym? Czy coś szczególnie utkwiło panu w pamięci?

Prof. Jarosław Szczepański: Wydaje mi się, że jednym z największych sukcesów organizacyjnych było zaproszenie strony amerykańskiej. Choć nie udało się ostatecznie sprowadzić J.D. Vance’a, to jednak jego zastępstwo było godne – zresztą zgodnie z zapowiedziami organizatorów. Spotkania towarzyszące wizycie amerykańskich gości miały duże znaczenie – padły istotne słowa z mównicy, zarówno w kontekście bieżącej polityki w Polsce, jak i przyszłości relacji polsko-amerykańskich. Kwestie bezpieczeństwa są dziś kluczowe, więc zaproszenie osób odpowiadających właśnie za ten obszar uważam za bardzo trafny ruch. To na pewno zostanie zapamiętane. Drugim ważnym akcentem, który z pewnością utkwi uczestnikom CPAC Poland w pamięci, była wizyta gości z Rumunii. W czasie kampanii wyborczej z zainteresowaniem przyglądaliśmy się sytuacji politycznej w tym kraju. To wyraźne zbliżenie się polskiej prawicy do rumuńskich sojuszników może być zapowiedzią kształtowania się nowych układów sił w Unii Europejskiej.

Kristi Noem, sekretarz ds. bezpieczeństwa stanu USA, powiedziała wprost, że Karol Nawrocki powinien zostać kolejnym prezydentem Polski. Czy należy to odczytywać jako jej osobiste poparcie, czy może jest to szerszy sygnał ze strony amerykańskiej administracji?

Z całą pewnością można to uznać za wyraz osobistego poparcia. Natomiast w szerszym kontekście relacji między sztabem Karola Nawrockiego a amerykańskim środowiskiem politycznym, jest to kolejny sygnał potwierdzający, że takie wsparcie istnieje – przynajmniej ze strony konserwatywnych elit w USA. Choć te słowa nie padły bezpośrednio z ust prezydenta czy sekretarza stanu USA, to jednak wcześniejsza wizyta w Białym Domu i teraz wypowiedź Kristi Noem pokazują, że w razie zmiany władzy w Polsce – w przypadku zwycięstwa Karola Nawrockiego – istnieje realna wola do zacieśnienia współpracy polsko-amerykańskiej. To nie są słowa rzucane na wiatr.

A jak pan ocenia samą organizację CPAC, które coraz mocniej wchodzi do Europy, w tym roku zadebiutowało także w Polsce? Widać, że niektórzy politycy – z Rumunii czy innych krajów – już identyfikują się z tą inicjatywą. Czy to tylko wydarzenie merytoryczne, czy też może próba budowy alternatywnej siły politycznej w Europie?

Nie, moim zdaniem to zdecydowanie nie jest tylko wydarzenie merytoryczne. CPAC to platforma wyraźnie zaangażowana politycznie. Mamy do czynienia z inicjatywą, której celem jest konsolidacja środowisk konserwatywno-liberalnych – takich, które pozostają w kontrze do ideologii progresywnej, i to nie tylko w Polsce, ale również w zachodniej Europie i w Stanach Zjednoczonych. Wystąpienie Kristi Noem było jednoznaczne – mówiła, że kandydat Platformy Obywatelskiej nie może wygrać, bo reprezentuje myślenie oparte na socjalizmie. To jest fundamentem konserwatywnej krytyki wobec obecnych tendencji ideologicznych w Europie. Oczywiście – zarówno lewica, jak i część prawicy korzysta z polityki socjalnej, ale różni się ich podejście do wartości i kierunku rozwoju państwa. CPAC w Polsce był wydarzeniem, które nadało ton i wskazało kierunek dla międzynarodowej współpracy środowisk prawicowych. Można to nazwać próbą przeciwwagi wobec zjednoczonej lewicy w Europie. Przez lata przyzwyczailiśmy się do dominacji progresywnej agendy w instytucjach unijnych – teraz mamy do czynienia z pierwszą, poważną próbą integracji prawej strony sceny politycznej na arenie międzynarodowej, i to przy wyraźnym wsparciu amerykańskich partnerów – wręcz z ich aplauzem.

Czytaj też:
Trzaskowski czy Nawrocki? "Gazeta Wyborcza" "wybiera przyszłość"Czytaj też:
Niemiecki odpowiednik ZNP chce kontroli poglądów politycznych nauczycieli