Wojna na Ukrainie od dłuższego już czasu nudzi Zachód. Okazuje się, że kraje NATO i Unii nie są mentalnie gotowe na konflikt trwający dłużej niż rok. Kanclerz Olaf Scholz na nowo deklaruje, że zamierza szukać kontaktu z prezydentem Władimirem Putinem. Wszyscy zastanawiają się, co oznaczają słowa Donalda Trumpa, że gwarantuje on szybkie zakończenie wojny. A z Ukrainą jest jak u Krasickiego – "wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły". Jedni zgadzają się tylko na uznanie zaboru przez Rosjan ziem, które podbili w czasie wojennej agresji, inni skłonni są zaakceptować 20-letnią obietnicę nieprzyjmowania państwa ukraińskiego do NATO. Polska, zrażona nietaktami prezydenta Wołodymyra Zełenskiego i brakiem odzewu na apele o ekshumacje na Wołyniu, zachowuje ostrożne milczenie.
Nie zaskakuje, że w tym nowym politycznym klimacie zaczynają się pojawiać propozycje ułożenia na nowo relacji polsko-rosyjskich. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby dywagacje na ten temat trzymały się choćby w jakimś stopniu kontaktu z politycznymi realiami. Niestety, standardów tych nie spełnia tekst Lecha Mażewskiego pt. "Polsko-rosyjski modus vivendi?". Zawiera on taką liczbę zdumiewających stwierdzeń i naiwnych pobożnych życzeń, że postanowiłem podjąć z nim polemikę.
Publicysta ten wieszczy, że wobec zapowiadającego się zwycięstwa Rosji nad Ukrainą trzeba rozejrzeć się za jakimś polsko-rosyjskim modus vivendi. I od razu proponuje warunki takiej ugody: "Wycofanie się ze Wschodu".
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.