W roku 966, w czasie chrztu Mieszka I, nie funkcjonowała jeszcze nazwa „Polska”. Najwcześniejsze dokumenty, takie jak „Dagome iudex” z 991 r., opisujący granice wczesnopiastowskiej domeny, podaje nazwę „Civitas Schinesghe” (Grody Gnieźnieńskie), przy czym nie wiadomo, czy owe „Schinesghe” to łacińska forma Gniezna, czy chodzi o inne miejsce.
Słowo „Polska” pojawia się od roku 1000, m.in. w kronice bp. Thietmara. W 966 r. zwano ją po prostu państwem Mieszka I, częścią terytorium lechickich plemion podbitych przez Piastów. Obejmowała tereny dzisiejszej Wielkopolski, część Mazowsza, okolice Inowłodza, Kalisz i Sieradz, niczym pas ziem rozszerzających się ku wschodowi, przecinający równoleżnikowo dzisiejszą Polskę. Od Lubusza na zachodnim brzegu Odry do Czerska i Wizny na wschodzie. Poza księstwem pozostawały: Śląsk, ziemia sandomierska, Pomorze, Małopolska i Grody Czerwieńskie, które wtedy były jeszcze terytoriami plemiennymi. (...)