Będzie to opowieść o książce, której jeszcze nie przeczytałem w całości. Ale czytam, więc pewnie wkrótce skończę. Tyle rzeczy do zrobienia, tak niewiele czasu. „Wallace ma prawo napisać wielką książkę, której nikt poza ludźmi takimi jak on nie jest w stanie przeczytać” – stwierdził niegdyś Wyatt Mason w „London Review of Books” i dodał kokieteryjnie: „Pochlebiam sobie, że należę do tych wyjątków, ale nie mam bladego pojęcia, jak mógłbym przekonać ciebie, że także powinieneś taki być; nie wie tego, najwyraźniej, również Wallace”.
David Foster Wallace, postać osobna, postać znacząca, utalentowana, dla niektórych obiekt kultu, jak dla członków Infinite Summer („spontanicznie zawiązana grupa internetowa, powołana w celu przeczytania wielkiej powieści Wallace’a rok po jego śmierci”). Wspomniana wielka powieść to „Niewyczerpany żart” („Infinite Joke”), a te smaczne cytaty nie są wynikiem mojej własnej kwerendy. Po prostu zaopatrzyłem się w dostępną od niedawna na polskim rynku biografię pisarza i czytam ją równolegle z powieścią.
Tworzymy zatem ad hoc małą prywatną grupę dyskusyjną działającą w składzie: nieżyjący autor, jego dzieło; jego żyjący biograf, jego dzieło; zainteresowany czytelnik z odległego kraju (znaczy ja), jego dzieło (czyli ta impresja, bo nie recenzja) oraz pamiętajmy o jakże ważnym pośredniku, posłańcu słowa i myśli, którym jest tłumacz. Zarówno „Niewyczerpany żart”, jak i biografię „Każda historia miłosna jest historią o duchach” (autor D.T. Max) przełożyła Jolanta Kozak. Labirynt luster ustawiony, można puszczać
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.